تاریخ‌مندی در اندیشه هایدگر و دلالت‌های آن در تعلیم‌و‌تربیت

این پژوهش با این مساله انجام می‌شود که در امر تعلیم‌وتربیت و در مواجهه با صیرورت و تحولات جهان در پهنه تاریخ، در نسبت با گذشته و سنت تاریخی از یک سو و پدیده‌های جدید از سوی دیگر، باید چه موضعی اتخاذ کرد. این موضوع، به عنوان یک مساله فلسفی، در مبحث تاریخ‌مندی قابل رهگیری است. تاریخ‌مندی را اولین بار هگل وارد فلسفه کرد و بعد از او توجه به تاریخ در معرفت‌شناسی توسط فیلسوفان مختلف ادامه پیدا کرد. هایدگر تاریخ‌مندی را به نحوی متفاوت از دیگران تلقی می‌کند و آن را نه یک خصلت ثانوی و عارضی، بلکه یک مقوم وجودی برای انسان می‌داند. از نگاه هایدگر، انسان در یک سنت و فرهنگ تاریخی متولد یا «پرتاب» می‌شود و از آنجا که واجد اگزیستانس است، می‌تواند نحوه وجود خود را طرح‌اندازی کند. این امر مبتنی بر امکان‌های منحصر به ‌فردی است که ناشی از پرتاب‌شدگی انسان است. نتیجه نشان می دهد که در تعلیم‌وتربیت راستین، مبتنی بر تاریخ‌مندی اصیل، اولاً سنت تاریخی را نمی‌توان همچون ابژه‌ای در نظر گرفت که لحاظ کردن آن تحت اراده و اختیار آدمی باشد؛ سنت تاریخی همواره در ما حضور دارد و تمامی امکان‌های وجودی ما را عرضه می‌دارد. ثانیاً انسان از آنجا که واجد اگزیستانس است و اگزیستانس رو به سوی آینده دارد، بازآوری عینی سنت تاریخی و تلاش برای تربیت انسانی مشابه انسان گذشته، فاقد معنا و فارغ از زندگی «اینجا» و «اکنونی» است. ثالثاً عدم التفات به سنت تاریخی، پیوستگی وجودی تجارب انسان در طول تاریخ را زایل کرده است و کنش‌های آدمی را از اصالت و «خودینگی» آن می‌اندازد؛ یعنی نمی‌توان چنین اراده کرد که انسانی رها و برکنده از گذشتگان را پرورش داد.

historicity in heidegger's thought and its implications for education

education, in confrunting the world's developments in the field of history, in relation to the past and historical tradition on the one hand, and new phenomena on the other hand. this philosophical issue can be traced under the topic of historicity. historicism was first introduced into philosophy by hegel, and after him, attention to history in epistemology was continued by various philosophers. heidegger deals with historicity in a different way from others and considers it not as a secondary and temporary characteristic, but as an existential element for humans. accordingly, we found heidegger's exploration of historicity as a way to answer our question. from heidegger's point of view, human is thrown into a historical tradition and culture, and since he has existence, he can plan his way of becoming. the ability to do this is based on the unique possibilities that belong to human, as the result of this thrownness. the result of this research is that in a desired education, based on authentic historicity, first of all, historical tradition cannot be considered as an object for the will of a person; historical tradition is always present in us and offers all the possibilities of our existence. secondly, since human beings have an existence towards the future, the objective recovery of historical tradition and the effort to educate human beings similar to past human beings is meaningless and independent of here and now in the life. thirdly, ignoring the historical tradition destroys the existential continuity of human experiences throughout history and removes the originality and spontaneity of human actions. that is, it is not possible to make such a will to raise a person who is abandoned and separated from the past.