نقش داوری‌های سرمایه‌گذاری در تفسیر اصل مشارکت عمومی در دعاوی نفتی

اجرای اصل مشارکت عمومی در داوری‌های مربوط به اختلافات نفتی، مستلزم این است که اشخاص یا گروه‌هایی از عموم مردم که طرف داوری نیستند، بتوانند از طریق تقدیم لایحۀ کتبی، دسترسی به اسناد مهم داوری و حضور در جلسۀ رسیدگی، در جریان داوری مشارکت داشته باشند. قواعد داوری سرمایه‌گذاری طی اصلاحات اخیر و معاهدات دوجانبۀ سرمایه‌گذاری در نسل جدید خود به سوی اجرای این اصل گام برداشته‌اند. مقالۀ پیش رو، به دنبال تحلیل نقش مراجع داوری سرمایه‌گذاری در اجرای اصل مشارکت در رویۀ داوری‌های نفتی است. بررسی دو قضیۀ نفتی منتشرشده که دیوان داوری در یکی، به اجرای اصل مشارکت عمومی و در دیگری، به رد این اصل حکم داده، نشانۀ دو مطلب است: 1. اهمیت تصریح به اصل مشارکت در قواعد داوری و معاهدات سرمایه‌گذاری؛ 2. عدم تمایل دیوان‌های داوری به استفاده از قاعدۀ بند 3 مادۀ 31 کنوانسیون وین در تفسیر معاهداتی که نسبت به اجرای اصل مشارکت ساکت هستند. در قضیۀ لونپاین علیه کانادا، با وجود مخالفت سرمایه‌گذار، دیوان داوری بر مبنای صراحت مادۀ 37 ایکسید و بیانیۀ نفتا در مشارکت ثالث، لایحۀ کتبی دو سازمان مردم‌نهاد را پذیرفت. اما در مقابل، در قضیۀ شورون علیه اکوادور، عموم از مشارکت در داوری نفتی بازماندند. سکوت معاهدۀ سرمایه‌گذاری اکوادور ایالات متحده در مورد امکان مشارکت عمومی و همچنین ضمنی و کلی بودن اختیار داوری مندرج در مادۀ 15 قواعد آنسیترال سال 1976، می‌تواند از دلایل رد شدن مشارکت عمومی در این قضیه در سال 2011 شمرده شود.

THE ROLE OF INVESTMENT ARBITRATION IN CONCEPTULIZATION AND INTREPRETATION OF THE PRINCIPLE OF PUBLIC PARTICIPATION IN OIL DISPUTES

Implementing the principle of public participation in oil disputes requires the participation of individuals or groups of public who are not parties to arbitration. This participation can be realized through the presentation of written submission, access to important arbitration documents and attendance in arbitration hearings. The rules of international arbitration in the recent reforms and bilateral investment treaties in the new generation have taken the course of implementing this principle. This article seeks to analyze implementation of the principle of participation in the framework of arbitration proceedings. In this paper, two petroleum cases has been reviewed; One has been ruled by a arbitration tribunal to enforce the principle of public participation and the other have rejected this principle. The study indicates, firstly, the importance of stipulating the principle of participation in arbitration rules and investment treaties, and secondly demonstrates tribunals’ lack of willingness to implement the rule of article 31(3) of the Vienna Convention. In LonePine v. Canada, despite the investor’s disagreement, tribunal accepted the written submission of the two NGOs based on ICSID Article 37 and NAFTA’s statement. However, in Chevron v. Ecuador, the public were not allowed to participate. The silence of the EcuadorUS BIT as well as the implicit authority set forth in Article 15 of UNCITRAL (1976) could be regarded as grounds for this rejection.