اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افسردگی، اضطراب، و تنیدگی کودکان مبتلا به دیابت: مطالعه مروری نظام مند

زمینه و هدف: دیابت به‌عنوان یکی از رایج‌ترین بیماری‌های مزمن در کودکان، علاوه بر مشکلات جسمانی، با پیامدهای روان‌شناختی مانند افسردگی و اضطراب همراه است. درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، با تمرکز بر پذیرش، ذهن‌آگاهی، و تعهد به تغییرات معنادار، به‌عنوان روشی نوین در ارتقای سلامت روانی بیماران مزمن شناخته شده است. این پژوهش با مرور نظام‌مند مطالعات، اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را در کاهش مشکلات روان‌شناختی کودکان مبتلا به دیابت بررسی می‌کند.روش: از طریق مطالعه مروری نظام مند، تمامی مقالات منتخب با توجه به کلمات کلیدی دیابت، افسردگی، اضطراب، تنیدگی، پریشانی روان شناختی، کودکان، و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در پایگاه های اطلاعاتی خارجی گوگل اسکالر، پاب‌مد، پروکوئست، امبیس، سایک‌اینفو، و اسکوپوس در بین سال های 2013 (از ماه ژانویه) تا 2024 (تا ماه سپتامبر) و اطلاعات مورد نظر جهت دستیابی به هدف پژوهش، توسط نویسندگان پژوهش ارزیابی شد. 749 مقاله منتشرشده انگلیسی، با در نظر گرفتن معیارهای ورود و ارزیابی کیفیت با استفاده از الگوی پریزما بررسی شدند. سپس بر اساس ارزیابی کیفی نهایی، 19 مقاله انتخاب و در راستای پاسخگویی به سوالات پژوهش مورد بررسی قرار گرفتند.یافته‌ها: در میان 749 مقاله اولیه، 19 مطالعه با بیش از 2500 شرکت‌کننده از کشورهای مختلف بررسی شدند. پژوهش های انجام شده مشخص کردند درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به کاهش افسردگی، اضطراب، و تنیدگی، و بهبود مدیریت قند خون، کیفیت زندگی، و انعطاف‌پذیری روان‌شناختی کمک می‌کند. مداخلات آنلاین و گروهی به‌ویژه در کودکان و والدین بیماران نیز موثر بوده و تاثیرات مثبتی بر کیفیت زندگی کودکان داشتند. ترکیب این درمان با روان‌شناسی مثبت و ذهن‌آگاهی، مدیریت بهتر بیماری، و بهبود روابط بیمار-پزشک را تسهیل کرده است.نتیجه‌گیری: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به‌عنوان رویکردی جامع و انعطاف‌پذیر، مرزهای سنتی درمان‌های روان‌شناختی را گسترش می‌دهد. این روش با ترکیب اصول ذهن‌آگاهی، پذیرش، و تعهد به تغییر، نه‌تنها تنیدگی و پریشانی مرتبط با دیابت را کاهش می‌دهد، که زمینه‌ای برای تعامل موثرتر بیمار-پزشک، بهبود کیفیت زندگی، و خودمدیریتی بهتر بیماری فراهم می‌کند.

the effectiveness of acceptance and commitment therapy on depression, anxiety, and stress in children with diabetes: a systematic review

background and purpose: diabetes, as one of the most common chronic diseases in children, not only poses physical challenges but is also associated with psychological consequences such as depression and anxiety. acceptance and commitment therapy (act), focusing on acceptance, mindfulness, and commitment to meaningful changes, has appeared as an innovative method for improving the mental health of chronic patients. this study systematically reviews the effectiveness of act in reducing psychological problems in children with diabetes.method: through a systematic review, all selected articles were evaluated by the researchers based on keywords including diabetes, depression, anxiety, stress, psychological distress, children, and acceptance and commitment therapy in international databases such as google scholar, pubmed, proquest, embase, psycinfo, and scopus, from january 2013 to september 2024. 749 articles published in english were reviewed using inclusion criteria and quality assessment based on the prisma framework. finally, nineteen articles were selected after the qualitative evaluation and analyzed to address the research questions.results: among the first 749 articles, nineteen studies involving over 2,500 participants from various countries were reviewed. these studies showed that act helps reduce depression, anxiety, and stress while improving blood sugar management, quality of life, and psychological flexibility. online and group interventions, especially for children and their parents, effectively and positively affect children’s quality of life. combining act with positive psychology and mindfulness eased better disease management and improved patient-physician relationships.conclusion: act, as a comprehensive and flexible approach, expands the boundaries of traditional psychological treatments. by integrating mindfulness, acceptance, and commitment principles, this method not only reduces stress and distress associated with diabetes but also provides a foundation for more effective patient-physician interactions, improved quality of life, and enhanced self-management of the disease.