تاثیر درمان راه حل محور بر تنظیم عاطفی بین فردی و خودمهارگری دانش آموزان ابتدایی

زمینه و هدف: توجه به سلامت روانی و جسمی دانش‌آموزان به‌خصوص دانش‌آموزان دوره ابتدایی به‌عنوان آینده‌سازان و نیروی انسانی فردای کشور از اهمیت بسیاری برخوردار است. از این رو پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان راه‌حل‌محور بر تنظیم عاطفی بین‌ فردی و خودمهارگری دانش‌آموزان دوره دوم ابتدایی انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش، شبه‌ آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌ آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانش‌ آموزان دوره دوم ابتدایی شهرستان فولادشهر بود که به روش در دسترس 30 نفر انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه 15 نفرِ آزمایش و گواه جایدهی شدند. شرکت‌کنندگان گروه آزمایش 8 جلسه پروتکل درمان راه‌حل‌ محور را دریافت کردند، در حالی که گروه گواه هیچ مداخله‌ای دریافت نکردند. ابزار جمع‌آوری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه‌های خودمهارگری (اشنایدر، 2005) و پرسشنامه تنظیم عاطفی بین‌ فردی (هافمن و همکاران، 2016) بود. در پایان تحلیل داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس تک‌متغیری یک‌راهه توسط نرم‌افزار spss26 انجام شد. یافته‌ ها: نتایج نشان دادند که تفاوت گروه آزمایش و گواه در مرحله پس‌ آزمون در متغیرهای خودمهارگری، تنظیم عاطفی بین‌ فردی و مولفه‌ های عاطفه مثبت، توجه مثبت به عواطف دیگران، آرامش‌دهی عاطفی، و توجه به عواطف اجتماعی معنادار است (p<0/05)؛ بنابراین می‌ توان گفت تفاوت معناداری بین اثربخشی درمان راه‌ حل‌ محور در متغیرهای خودمهارگری و تنظیم عاطفی بین‌ فردی وجود دارد(p<0/05). نتیجه‌ گیری: بر اساس یافته‌ های به دست‌آمده، روش درمان راه‌ حل‌محور از اندوخته‌ها و توانایی‌ های کودکان در فرایند تغییر الگوهای ارتباطی استفاده می‌ کند که تصویری از امید را در مراجعان ایجاد کرد؛ در نتیجه درمان راه‌حل‌محور، حس خودمهارگری و مدیریت روابط و مهارگری عواطف را در مراجعان تقویت می‌کند.

the effect of solution-focused therapy on interpersonal emotion regulation and self-control of elementary school students

background and purpose: as future nation-builders and human resources, it is vital to pay close attention to the mental and physical health of students, especially elementary school students. therefore, the purpose of the present study was to investigate the effect of solution-focused therapy on second-year elementary school students’ interpersonal emotion regulation and self-control. method: in terms of methodology, the current study was quasi-experimental with a pre-test and post-test design and a control group. all second-year elementary school students in the city of fouladshahr comprised the statistical population for this study. using the available method, 30 participants were randomly selected and divided into two groups of 15 individuals. the experimental group received eight sessions of the solution-focused treatment protocol, whereas the control group received no intervention. this study utilized the self-control questionnaire (schneider, 2005) and the interpersonal emotion regulation questionnaire (hoffman et al., 2016) to collect data. at the end, data analysis was done using one-way univariate covariance analysis by spss26 software. results: the post-test variables of self-control, interpersonal emotion regulation and components of positive emotion, positive attention to the emotions of others, emotional relaxation, and social emotional awareness differed significantly between the experimental group and the control group (p<0.05). therefore, it can be stated that there is a statistically significant difference between the effectiveness of solution-focused treatment and interpersonal emotion regulation (p<0.05). conclusion: based on the findings, the solution-focused treatment method utilizes children’s own reserves and abilities in the process of changing communication patterns, and this created an image of hope in the clients; consequently, the solution-focused therapy strengthens the clients’ sense of self-control, relationship management, and emotional control.