مقایسه‌ اثر‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بخشی آموزش والدگری مثبت و مدیریت والدین‌ بر بهبود رابطه والد ‌ کودک

زمینه و هدف: رابطه والدکودک نقش مهمی در آسیب پذیری یا سلامت روان شناختی کودکان دارد. روش های مختلفی در مطالعات پژوهشی و بالینی برای بهبود روابط والدین با فرزندان، استفاده شده است. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی آموزش والدگری مثبت و مدیریت والدین بر رابطه والد کودک است.روش: روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون و پیگیری یک ماهه بود. جامعه آماری شامل تمامی والدین دانش آموزان دختر مبتلا به مشکلات رفتاری مدارس ابتدایی منطقه یک شهر تهران در سال تحصیلی 9998 بود که از بین آنها، تعداد 45 والد که دارای کودک مبتلا به مشکلات رفتاری معنادار بودند، انتخاب شده و به صورت تصادفی در 3 گروه 15 نفر (دو گروه آزمایش و یک گروه گواه) جایدهی شدند. پرسشنامه رابطه والد فرزند (پیانتا، 1994) در هر سه مرحله مطالعه و روی هر سه گروه، اجرا شد. آموزش والدگری مثبت طی 8 جلسه90 دقیقه ای، و آموزش مدیریت والدین طی 12 جلسه 90 دقیقه ای، روی افراد گروه های آزمایش اجرا شد و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که بین سه گروه در مولفه های رابطه والدکودک، تفاوت معنادار وجود دارد. هر دو مداخله، بر بهبود رابطه والدکودک موثر بودند (عامل نزدیکی p<0/01 , 01.12= f؛ عامل وابستگی , 92.19= f؛ p<0/01 و عامل تعارض p<0/01 , 37.37= f) و اثربخشی یکسانی بر رابطه والدکودک داشته اند.نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد هر دو روش والدگری مثبت و مدیریت والدین از کارایی لازم برای بهبود رابطه والد کودک برخوردارند، اما در روش آموزش مدیریت والدین در مرحله پیگیری، عدم هماهنگی و تعامل بین والدین در رفتار با کودک و بی انگیزگی و بی ثباتی مادران در استفاده ماهرانه و مداوم از روش های آموزشی، سبب کاهش رابطه والدکودک شده است.

Comparison of the Effectiveness of Positive Parenting Program and Parental Management Training on the Improvement of ParentChild Relationship

Background and Purpose: Parentchild relationship plays an important role in the vulnerability and flexibility of children. Different methods have been used in clinical studies to improve the parentchild relationship. This study aimed to compare the effectiveness of positive parenting program and parental management on parentchild relationship. Method: This research was a pretestposttest quasiexperimental study with onemonth followup. The study population included the parents of all the female primary school students with behavioral problems in Dist. 1 of Tehran during the academic year of 20192020. Among them, a sample of 45 parents were selected and then randomly assigned to one of the three groups (two experimental groups and one control group) (i.e. 15 per group). The groups completed the ChildParent Relationship Scale (Pianta, 1994) at all the three stages. The experimental groups received eight 90min positive parenting program and twelve 12min sessions of parental management training, while the control group underwent no intervention.Results: Results of multivariate analysis of covariance (MANCOVA) showed that the groups were significantly different in the components of parentchild relationship. Both interventions were effective on the improvement of parentchild relationship (closeness: P<.01, F=12.01; dependence: P<.01, F=19.92; conflict: P<.01, F=37.37) and showed equal effectiveness on parentchild relationship. Conclusion: The research findings showed both methods have the necessary efficiency to improve the parentchild relationship but in parental management training in the followup phase, lack of coordination and interaction between parents in dealing with the child and motivation and instability of mothers in the skillful use and continuous of educational methods, has reduced the parentchild relationship.