مقایسه اثربخشی تصویرسازی از طریق باز پردازش اطلاعات و درمان خاطره پردازی انسجامی بر احساس تنهایی، نگرانی، امید به زندگی و کیفیت زندگی سالمندان آستانه اشرفیه

زمینه و هدف: سالمندان به دلیل از دست دادن حمایت اجتماعی، مشارکت کمتر در اجتماع و انزوای بیشتر، دچار احساس غم و اندوه می شوند که منجر به احساس تنهایی در آنها می شود. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان تصویرسازی از طریق بازپردازش اطلاعات و درمان خاطره پردازی انسجامی بر احساس تنهایی، نگرانی، امید به زندگی و کیفیت زندگی سالمندان انجام شد.روش و مواد: روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع گروه گواه با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری سه ماهه بود. این مطالعه با مشارکت 60 نفر از افراد 60 سال به بالا مقیم در خانه سالمندان واقع در استان گیلان که به شیوه هدفمند انتخاب شده و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه جایگزین شدند، انجام شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه های نگرانی پنسیلوانیا، مقیاس کیفیت زندگی، مقیاس امید به زندگی و احساس تنهایی بود که برای هر دو گروه آزمایش و گروه گواه، قبل و بعد از مداخله تکمیل گردید. سپس مداخله ﺧﺎﻃﺮهﭘﺮدازی انسجامی طی شش جلسه و مداخله تصویرسازی ازطریق بازپردازش اطلاعات طی هفت جلسه برای گروه های آزمایش مختص خود، اجرا شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس و نرم افزار spss-22 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: در گروه خاطره پردازی، میانگین (انحراف معیار) امید به زندگی از (2.1) 19.5 در پیش آزمون به (1.1) 28.7 در پس آزمون (0.001>p) و در مرحله پیگیری (1.1) 30.7 (0.001p<) ودر گروه تصویرسازی از (1.7) 19.9 در پیش آزمون به (1.1) 26.4 در پس آزمون (0.001>p) و در مرحله پیگیری (1.1) 28.4 افزایش یافت (0.001p<). در گروه خاطره پردازی، میانگین (انحراف معیار) کیفیت زندگی از (1.8) 63.4 در پیش آزمون به (2.9) 73.3 در پس آزمون (0.001>p) و در مرحله پیگیری (1.6) 75.3 (0.001p<) و در گروه تصویرسازی کیفیت زندگی از (1.4) 63.3 در پیش آزمون به (1.9) 73.9 در پس آزمون (0.001>p) و در مرحله پیگیری (1.9) 75.9 افزایش یافت (0.001p<). در گروه خاطره پردازی، میانگین (انحراف معیار) احساس تنهایی از (1.5) 82.4 در پیش آزمون به (2.9) 72.3 در پس آزمون (0.001>p) و در مرحله پیگیری (2.6) 70.4 (0.001p<) و در گروه تصویرسازی احساس تنهایی از (1.4) 82.7 در پیش آزمون به (1.6) 75.6 در پس آزمون (0.001>p) و در مرحله پیگیری (1.5) 73.6 کاهش یافت (0.001p<). در گروه خاطره پردازی، میانگین (انحراف معیار) نگرانی از (1.6) 52.4 در پیش آزمون به (1.7) 44.7 در پس آزمون (0.001>p) و در مرحله پیگیری (1.7) 42.7 (0.001p<) و در گروه تصویرسازی نگرانی از (2.3) 52.8 در پیش آزمون به (1.1) 40.7 درپس آزمون (0.001>p) و در مرحله پیگیری (1.1) 38.7 کاهش یافت (0.001p<). در گروه گواه میانگین (انحراف معیار) امید به زندگی، کیفیت زندگی، احساس تنهایی و نگرانی تفاوتی نشان نداد.نتیجه‌ گیری: مطالعه نشان داد درمان خاطره پردازی انسجامی نسبت به تصویرسازی از طریق بازپردازش اطلاعات در افزایش امید به زندگی و کاهش احساس تنهایی سالمندان اثربخشی بیشتری داشت. تصویرسازی از طریق بازپردازش اطلاعات نسبت به درمان خاطره پردازی انسجامی در کاهش نگرانی سالمندان اثربخشی بیشتری داشت. با این حال، تفاوتی بین دو مداخله در مورد کیفیت زندگی وجود نداشت.

comparison of the effectiveness of illustration through information reprocessing and treatment of coherent reminiscence on feelings of loneliness, worry, hopefulness and quality of life of the elderly in astaneh-ye ashrafieh

background and objective: elderly people experience feelings of sadness due to loss of social support, less participation in society and more isolation which leading to loneliness. the aim of this study was to compare the effectiveness of illustration through information reprocessing and treatment of coherent reminiscence on feelings of loneliness, worry, hopefulness and quality of life of the elderly in astaneh-ye-ashrafieh. materials and methods: the research method was semi-experimental in control group with pre-test, post-test and three-month follow-up. the statistical population included all people aged 60 years and over who residing in nursing homes located in astaneh-ye ashrafieh. a total 60 eligible subjects were selected based on inclusion and exclusion criteria and were randomly assigned to experimental and control groups. data collection tools were pennsylvania worry questionnaire, short form of health context, hopefulness scale and loneliness questionnaire. both experimental groups and control group were tested before and after intervention. then, coherent reminiscence intervention was performed in six sessions and imagery intervention was performed through data processing through in seven sessions for experimental groups. at the end of the interventions, both experimental groups and control group were tested using the research tool. data were analyzed using covariance analysis test and spss statistics for windows, version 22.0 (spss inc., chicago, ill., usa). results: in the reminiscence group, the mean (sd) of hopefulness increased from 19.5 (2.1) in the pre-test to 28.7 (1.1) in the post-test (p<0.001) and in the follow-up phase reached 30.7 (1.1) which, indicates that the effect of the intervention was stable (p<0.001). in the illustration group, the mean (sd) of hopefulness increased from 19.9 (1.7) in the pre-test to 26.4 (1.1) in the post-test (p<0.001) and in the follow-up phase to 28.4 (1.1), which indicates that the effect of the intervention was stable (p<0.001). in the reminiscence group, the mean (sd) of quality of life increased from 63.4 (1.8) in the pre-test to 73.3 (2.9) in the post-test (p<0.001) and in the follow-up phase 75 (1.6), which indicates that the effect of the intervention was stable (p<0.001). in the illustration group, the mean (sd) quality of life increased from 63.3 (1.4) in the pre-test to 73.9 (1.9) in the post-test (p<0.001) and in the follow-up phase 75.9 (1.9), which shows that the effect of the intervention was stable (p<0.001). in the reminiscence group, the mean (sd) of feeling lonely decreased from 82.4 (1.5) in the pre-test to 72.3 (2.9) in the post-test (p<0.001) and in the follow-up phase to 70 (2.6) which indicates that the effect of the intervention was stable (p<0.001). in the illustration group, the mean (sd) feeling of loneliness decreased from 82.7 (1.4) in the pre-test to 75.6 (1.6) in the post-test (p<0.001) and in the follow-up phase 73.6 (1.5) which shows that the effect of the intervention was stable (p<0.001). in the reminiscence group, the mean (sd) of anxiety decreased from 52.4 (1.6) in the pre-test to 44.7 (1.7) in the post-test (p<0.001) and in the follow-up phase to 42.7 (1.7), which indicates that the effect of the intervention was stable (p<0.001).