مقایسه اثربخشی خنده درمانی و درمان راه حل محور گروهی بر امید به زندگی، معناجویی، شفقت به خود و کاهش قند خون بیماران سالمند مبتلا به دیابت نوع دو

زمینه و هدف: دیابت یک بیماری ناتوان کننده در سالمندان محسوب میشود که بر کیفیت زندگی آنها تاثیر گذار است و درمان های غیر دارویی و روان شناختی در این زمینه میتواند به کاهش مشکلات سالمندان مبتلا به دیابت کمک کنند. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر بخشی خنده درمانی و درمان راه حل محور گروهی بر ،امیدواری ،معناجویی شفقت به خود و هموگلوبین a1c بیماران سالمند مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش و :مواد پژوهش حاضر یک تحقیق کاربردی و از نظر روش تحقیق از نوع تحقیقات شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل بیماران سالمند 60 تا 75 سال مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مراکز درمانی تحت پوشش انجمن دیابت ایران در شهر تهران بودند که از بین آنها تعداد 90 نفر (قند خون بالای 6%) انتخاب و سپس از میان آنها تعداد 54 نفر به صورت تصادفی انتخاب و در سه گروه خنده درمانی درمان راه حل مدار و گروه گواه جایگزین شدند. در گروه آزمایش اول، مداخله خنده درمانی گروه آزمایش دوم مداخله راه حل مدار و در گروه گواه مداخله ای انجام نشد. پیش از شروع جلسات پیش آزمون، پس از انجام مداخلات پس آزمون و بعد از گذشت دو ماه آزمون پیگیری در هر سه گروه اجرا شد. دادهها با استفاده از پرسشنامه شفقت به ،خود امیدواری، معناجویی و آزمایش هموگلوبین a1c به دست آمد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و با بهره گیری از نرم افزار 26-spss تحلیل شد. یافته ها: میانگین انحراف معیار شفقت به خود در گروه خنده درمانی از (5/2) 67/5 در پیش آزمون به (6/2) 85/8 در پس آزمون و (6/1) 86/2 در پایان دوره پیگیری و در گروه درمان راه حل محور نیز از (4/7) 69/2 در پیش آزمون به (8/3) 81/3 در پس آزمون و (8/4) 81/7 در پایان دوره پیگیری افزایش یافت (0/001>p). میانگین انحراف معیار معناجویی در گروه خنده درمانی از (6/2) 43/9 در پیش آزمون به (6/8) 50/3 در پس آزمون و (6/5) 50/7 در پایان دوره پیگیری و در گروه درمان راه حل محور نیز از (6/7) 44/8 در پیش آزمون به (7/9) 49/5 آزمون و (7/7) 49/8 در پایان دوره پیگیری افزایش یافت (0/001>p). میانگین (انحراف معیار) امیدواری در گروه خنده درمانی از (8/1) 40/3 در پیش آزمون به (8/1) 45/6 در پس آزمون و (7/7) 46/1 در پایان دوره پیگیری و در گروه درمان راه حل محور نیز از (7/9) 40/2 در پیش آزمون به (8/1) 43/7 در پس آزمون و (7/7) 43/7 در پایان دوره پیگیری افزایش یافت (0/001>p). میانگین (انحراف معیار) هموگلوبین a1c در گروه خنده درمانی از (1/6) 7/3 در پیش آزمون به (1/1) 6/4 در پس آزمون و (0/9) 6/3 در پایان دوره پیگیری و در گروه درمان راه حل محور نیز از (1/1) 7/2 در پیش آزمون به (1/1) 6/6 در پس آزمون و (1/1) 6/6 در پایان دوره پیگیری کاهش یافت (0/001>p). در گروه شاهد تفاوت میانگین انحراف معیار شفقت به ،خود ،امیدواری ،معناجویی و هموگلوبین a1c در پیش ،آزمون پس آزمون و پیگیری معنی دار نبود. مقایسه دو روش درمانی نشان داد که روش خنده درمانی در افزایش شفقت به خود و معناجویی موثرتر از درمان راه حل محور بود (p<0/001). نتیجه گیری مطالعه نشان داد که هر دو مداخله خنده درمانی و درمان راه حل محور منجر به افزایش امیدواری ،معناجویی شفقت خود و کاهش هموگلوبین ac شدند. خنده درمانی نسبت به درمان راه حل مدار تاثیر بیشتری در افزایش معناجویی و شفقت به خود بیماران مبتلا به دیابت داشت اما بین دو روش درمانی در تاثیر بر میزان هموگلوبین ac و امیدواری تفاوتی وجود نداشت.

comparing the effectiveness of laughter therapy and solution-based therapy on hopefulness, meaningfulness, self-compassion, and hyperglycemia reduction among elderly patients with type ii diabetes

background and objective: diabetes is an incurable disease among the elderly. it is estimated that it affects the quality of life, and non-pharmacological and psychological therapies can help reduce the problems of the elderly with diabetes. the objective of this study was to compare the effectiveness of laughter therapy and solution-based therapy on hopefulness, meaningfulness, self-compassion, and hemoglobin a1c elderly patients with type 2 diabetes.materials and methods: the present study was quasi-experimental with pretest-posttest, follow-up, and control group. the statistical population of the study included elderly patients 60-75 years old with type 2 diabetes referred to the iranian diabetes association in tehran. among them, 54 were randomly selected and replaced in three groups: laughter therapy, solution therapy, and control group. data were obtained by self-compassion questionnaire, hopefulness scale, meaningfulness questionnaire, and glycated hemoglobin test. before the beginning of the sessions, the pretest was administered for all three groups. after two months, the posttest was administered. in the first experimental group, laughter therapy, in the second experimental solution-centered intervention, and in the control group, no intervention was done. glycated hemoglobin test was completed again two months after the end of the training in order to follow up and evaluate the sustainability of treatment effects. data were analyzed by repeated measure anova and spss software.results: the mean (sd) of self-compassion in the laughter group increased from 67.5 (5.2) at pretest to 85.8 (6.2) at posttest and 86.2 (6.1) at the end of the follow-up period (p<0.001) and increased in solution-based therapy group from 69.2 (4.7) in pretest to 81.3 (8.3) in posttest and 81.7 (8.4) at the end of the follow-up period (p<0.001). the mean (sd) of meaningfulness in the laughter group increased from 43.9 (6.2) at pretest to 50.3 (6.8) at posttest and 50.7 (6.5) at the end of the follow-up period (p<0.001). it increased in the solution-based therapy group, from 44.8 (6.7) at pretest to 49.5 (7.9) at posttest and 49.8 (7.7) at the end of the follow-up period (p <0.001). the mean (sd) of hopefulness in the laughter group increased from 40.3 (8.1) at pretest to 45.6 (8.1) at posttest and 46.1 (7.7) at the end of the follow-up period (p<0.001) and increased in solution-based therapy from 40.2 (7.9) at pretest to 43.7 (8.1) at posttest and 43.7 (7.7) at the end of the follow-up period (p<0.001). the mean (sd) of hemoglobin a1c in the laughter group decreased from 7.3 (1.6) at pretest to 6.4 (1.1) at posttest and 6.3 (0.9) at the end of the follow-up period. (p<0.001). moreover, it decreased in the solution-based therapy, from 7.2 (1.1) at pretest to 6.6 (1.1) at posttest and 6.6 (1.1) at the end of the follow-up period (p<0.001). in the control group, there was no significant difference in mean (sd) self-compassion, hopefulness, meaningfulness, and a1c hemoglobin levels in pretest, posttest, and follow up. a comparison of two treatments showed that laughter therapy was more effective in self-compassion and meaningfulness in the posttest period than solution-based therapy (p<0.001).conclusion: the study showed that both laughter therapy and solution-based therapy led to increased hopefulness, selfcompassion, and reduced hyperglycemia. laughter therapy was more effective than solution-based therapy in enhancing self-compassion and meaningfulness in patients with diabetes. however, there was no difference between hope and hyperglycemia in two therapy methods