تاثیر رفتار درمانی مبتنی بر پذیرش بر شاخص توده بدنی در بیماران کرونری قلبی زودرس

زمینه و هدف: چاقی از عوامل خطر بیماری های قلبیعروقی شناخته می شود، با این حال کاهش وزن و تغییر شاخص توده بدنی در بسیاری از مبتلایان به بیماری های قلبی امری دشوار است. هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی رفتاردرمانی مبتنی بر پذیرش بر شاخص توده بدنی در بیماران کرونری قلبی زودرس بود.روش و مواد: روش پژوهش نیمه آزمایشی با پیش آزمونپس آزمون و دوره پیگیری سه ماهه با گروه گواه بود. جامعه آماری کلیه بیماران مرد مبتلا به بیماری کرونری قلبی زودرس با سن کمتر از 50 سال مراجعه‌کننده به بیمارستان شهید رجائی در شهر تنکابن در تابستان 1397مراجعه کرده بودند که از بین آنها، تعداد 24 نفر به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرارگرفتند. با استفاده از متر و ترازوی دیجیتال، شاخص توده بدنی در مرحله پیشآزمون، پس آزمون و پیگیری برای هر مشارکت کننده محاسبه شد. گروه آزمایش به مدت هشت جلسه و هفته ای یک بار تحت رفتار درمانی مبتنی بر پذیرش قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها، از تحلیل کوواریانس تک متغیره و نرم افزار spss22 استفاده شد.یافته ها: در گروه آزمایش، میانگین (انحراف معیار) شاخص توده بدنی بیماران قلبی از (3.4) 32.2 در قبل از مداخله به (3.1) 31.5 بعد از مداخله کاهش یافت (0.01>p). در گروه گواه، میانگین (انحراف معیار) شاخص توده بدنی بیماران قلبی از (3.5) 32.6 در قبل از مداخله به (3.4) 32.5 بعد از مداخله کاهش یافت اما این کاهش از نظر آماری معنادار نبود. همچنین در مرحله پیگیری در گروه آزمایش، میانگین (انحراف معیار) شاخص توده بدنی بیماران قلبی از (3.1) 31.5 در پس آزمون به (2.8) 30.4 در مرحله پیگیری کاهش یافت (0.001>p). در گروه گواه، میانگین (انحراف معیار) شاخص توده بدنی بیماران قلبی از (3.4) 32.5 در پس آزمون به (3.4) 32.4 در مرحله پیگیری رسید اما این کاهش از نظر آماری معنادار نبود.نتیجه گیری: مطالعه نشان داد رفتار درمانی مبتنی بر پذیرش منجر به کاهش شاخص توده بدنی در بیماران کرونری قلبی زودرس شد.