اثربخشی طرحواره درمانی گروهی بر سازگاری و صمیمیت زناشویی زوجین شهر کرمان

زمینه و هدف: طرحواره درمانی یکی از درمان های موثر در زمینه روابط زوجین از قبیل سازگاری و صمیمیت زناشویی است. هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی طرحواره درمانی گروهی بر سازگاری و صمیمیت زناشویی زوجین شهر کرمان بود.روش و مواد: این پژوهش از نوع نیمه تجربی و با طرح پیش آزمونپس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر کرمان بودند. برای انتخاب نمونه این پژوهش از روش در دسترس استفاده شد و تعداد 60 نفر (30 زوج) انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر کدام شامل 30 نفر) قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه صمیمیت زناشویی و مقیاس سازگاری زناشویی بود. برای تحلیل داده ها، آزمون تحلیل تحلیل کوواریانس چند متغیره با استفاده از نرم افزار spss-22 به کار رفت.  یافته ها: میانگین (انحراف معیار) سن شرکت کنندگان 39.5 (6.1) سال بود که دامنه سنی از 29 تا 53 سال را شامل می شد. نمره سازگاری زناشویی در پیش آزمون گروه آزمایش از (6.5) 83.2 به (9.1) 96.2 در پس آزمون رسید (p<0.001) و نمره صمیمیت زناشویی از (4.2) 15.8 در پیش آزمون به (4.2) 21.1 در پس آزمون افزایش یافت (p<0.001). افزایش نمرات مشارکت کنندگان در هر دو متغیر مورد مطالعه، در گروه آزمایش بیشتر از گروه گواه بوده است.نتیجه گیری: مطالعه نشان داد که رویکرد طرحواره درمانی می تواند صمیمیت زناشویی و سازگاری زناشویی زوج ها را افزایش بخشد.