پیامدهای بهداشتی زندان های شلوغ و ضرورت مداخله برای پیشگیری

یکی از تصاویر آرمانشهر در جوامع مختلف، بسته شدن زندان‌ها و کاهش مجرمان است و اینکه کسی نیاز به دادگاه و قاضی نداشته باشد. در ایران نیز اگر چه ممکن است تصویر آرمانی جامعه بدون زندانی ذهن بسیاری را به خود مشغول کرده و درباره آن رویاپردازی نمایند، اما آمار زندانیان نشان می‌دهد که نه تنها فاصله با تحقق این تصویر بسیار زیاد است بلکه نسبت به سه دهه پیش تعداد زندانیان به نسبت جمعیت، حدود 333 درصد رشد داشته، و در حال حاضر جمعیتی سه برابر ظرفیت، در زندان ها نگهداری می‌شوند (1). مساله افزایش تعداد زندانیان حامل نگرانی‌ها و تهدیدهایی است که ابعاد مختلف فردی، اجتماعی، اقتصادی و حقوقی را دربر‌می‌گیرد و در واقع چنین مساله‌ای نه تنها خبر از زمینه اجتماعی مساعد برای ارتکاب جرم می‌دهد بلکه بیم آن می‌رود که زندان از کارکرد اصلی و ترمیمی پیش‌بینی شده، فاصله گرفته و مکانی که قرار بوده رژیم‌های انضباطی آن به اصلاح فرد بینجامد به محیطی خطرساز و نا‌امن تبدیل شود.