بررسی وضعیت نشاط اجتماعی و ارتباط آن با آمادگی جسمانی جوانان استان خراسان جنوبی

زمینه و هدف: هدف مطالعه حاضر بررسی وضعیت نشاط اجتماعی و ارتباط آن با عوامل آنتروپومتریکی و آمادگی جسمانی جوانان بود. روش تحقیق: جامعه آماری این تحقیق را کلیه جوانان 20 تا 29 ساله استان خراسان جنوبی تشکیل می دادند که بر اساس روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای تصادفی و با استفاده از فرمول کوکران حداقل حجم نمونه 384 نفر به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. برای اندازه گیری نشاط اجتماعی از پرسشنامه شادکامی آکسفورد استفاده شد. استقامت عضلانی و قلبی عروقی به ترتیب با استفاده از آزمون دراز و نشست و آزمون راکپورت تعیین شد. بعلاوه، قدرت عضلانی با استفاده از آزمون قدرت عضلات دست با دینامومتر محاسبه شد. همچنین، نمایه توده بدن (bmi) و نسبت دور کمر به باسن (whr) هر آزمودنی تعیین شد. یافته ها: نتایج نشان داد میانگین متغیر نشاط اجتماعی (3.64) و تمامی مولفه های شامل در آن در بین جوانان استان خراسان جنوبی در سطح مطلوبی قرار دارد. بین نشاط اجتماعی با متغیر سن و جنسیت آزمودنی ها ارتباط معنی داری وجود ندارد. با وجود این، بین میانگین میزان نشاط اجتماعی با توجه به وضعیت تاهل، شاغل بودن و میزان تحصیلات تفاوت معنی داری وجود دارد. علاوه بر این، بین نشاط اجتماعی و پارامترهای bmi، استقامت عضلانی، و استقامت قلبی تنفسی ارتباط معنی داری وجود دارد. نتیجه گیری: به طور کلی، نتایج مبین این است افرادی که از آمادگی جسمانی بالاتری بخصوص در شاخص های ترکیب بدنی و استقامت عضلانی و قلبی تنفسی برخوردار هستند نشاط اجتماعی بالاتری را تجربه می کنند.

Investigation of social happiness status and its relationship with physical fitness among youth in South Khorasan province

Background and Aim: The aim of current study was to investigate the status of social happiness and its relationship with anthropometrics and physical fitness factors among youth. Materials and Methods: The statistical population of this study was all young people aged 2029 years old in South Khorasan province. Based on randomized multistage cluster sampling, 384 subjects were selected using the Cochran formula. Oxford happiness questionnaire was used to measure social happiness. Muscular and cardiovascular endurance were determined using a situp and Rockport tests, respectively. In addition, muscle strength was calculated by using the hand grip dynamometer tests. Body mass index (BMI) and waist to hip ratio (WHR) of each subject were also determined. Results: The results showed that the average of social happiness and all its components are at a desirable level among the youth of South Khorasan province. There is no meaningful relationship between social happiness and the age and gender of the subjects. However, there is a significant difference between the mean of social happiness in relation to marital status, employment status and educational level. In addition, there is a meaningful relationship between social happiness and parameters of BMI, muscular endurance, and cardiorespiratory endurance. Conclusion: In general, the results indicate that individuals with higher physical fitness, especially in body composition and muscular and cardiorespiratory endurance, experience higher social happiness.