اثر 8 هفته تمرین هوازی کم شدت در هایپوکسی بر محتوای pgc-1α عضله، گلوکز ناشتا، مقاومت به انسولین و حداکثر اکسیژن مصرفی موش‌های صحرایی دیابتی نوع 2

مقدمه:  گیرنده فعال شده تکثیری پروکسی زومی هم فعال کننده  آلفا (pgc-1α) یک هدف درمانی در دیابت نوع 2 است که به تمرینات هوازی پاسخ می‌دهد. تحقیقات اخیر از هایپوکسی به عنوان مداخله‌گر درمانی جدید در دیابت نوع 2 نام می‌برند. هدف پژوهش حاضر، تعیین اثر 8 هفته تمرین هوازی کم شدت در هایپوکسی بر محتوای pgc-1α عضله، گلوکز ناشتا، مقاومت به انسولین و حداکثر اکسیژن مصرفی موش‌های صحرایی دیابتی نوع 2 بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، 40 موش صحرایی نر نژاد ویستار به پنج گروه 8 تایی کنترل سالم، کنترل دیابتی، تمرین هوازی، هایپوکسی و تمرین هوازی در هایپوکسی تقسیم شدند. القای دیابت با روش رژیم غذایی پرچرب-استرپتوزوتوسین انجام شد. تمرینات 8 هفته (5 جلسه 60-40 دقیقه ای) با سرعت 15-10 متر در دقیقه انجام شد. از هایپوکسی نورموباریک با اکسیژن 14.4درصد استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی انجام شد.یافته‌‌ها: آزمون آنالیز واریانس یک طرفه، تفاوت معنی‌داری در متغیرهای تحقیق بین گروه ها نشان داد (0.001=p). آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد، گروه‌های کنترل سالم، تمرین هوازی، هایپوکسی و تمرین هوازی در هایپوکسی با گروه کنترل دیابتی تفاوت معنی‌داری در متغیرهای pgc-1α، گلوکز ناشتا و مقاومت به انسولین دارند (0.05>p). همچنین گروه‌های کنترل سالم، تمرین هوازی و تمرین هوازی در هایپوکسی در حداکثر اکسیژن مصرفی با گروه کنترل دیابتی تفاوت معنی‌دار داشتند (0.05>p).نتیجه‌‌گیری:  تمرین هوازی کم شدت در هایپوکسی در مقایسه با هایپوکسی و تمرین هوازی کم شدت، تاثیر بیشتری بر شاخص‌های پژوهش گذاشت.

the effect of 8 weeks of low intensity aerobic exercise in hypoxia on muscle pgc-1α content, fasting glucose, insulin resistance, and maximal oxygen consumption in type 2 diabetic rats

introduction: pgc-1α is a therapeutic target in type 2 diabetes that responds to aerobic exercise. recent research has identified hypoxia as a new therapeutic intervention in type 2 diabetes. the aim of this study was to determine the effect of 8 weeks of low intensity aerobic exercise in hypoxia on muscle pgc-1α content, fasting glucose, insulin resistance, and maximal oxygen consumption in type 2 diabetic rats.materials and methods: in this experimental study, 40 male wistar rats were divided into five groups (n= 8 per group): healthy control, diabetic control, aerobic exercise, hypoxia, and aerobic exercise in hypoxia. induction of diabetes was performed by high-fat diet-streptozotocin method. exercises were performed for 8 weeks, 5 sessions per week and 40-60 minutes at a speed of 10-15 meters per minute in each session. normobaric hypoxia with 14. 4% oxygen was used. data were analyzed using one-way analysis of variance and bonferroni post hoc test.results: one-way analysis of variance in the study groups showed a significant difference in the research variables (p=0. 001). bonferroni post hoc test showed a significant difference between the groups of healthy control, aerobic exercise, hypoxia, and aerobic exercise in hypoxia with the diabetic control group in pgc-1α, fasting glucose, and insulin resistance. in addition, the groups of healthy control, aerobic exercise and aerobic exercise in hypoxia were significantly different from the diabetic control group in vo2max (p<0.05).conclusion: low intensity aerobic exercise in hypoxia had a greater effect on research indicators compared to hypoxia and low intensity aerobic exercise.