تاثیر شناخت درمانی هستی‏نگر بر درد ذهنی و خود انتقادگری زنان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

مقدمه: اختلال استرس پس از سانحه یک اختلال مزمن ناتوان‏کننده است. حوادث جاده‎ای از شایع‏ترین علل ایجاد اختلالات مرتبط با استرس می‏باشد. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر شناخت درمانی هستی‏نگر بر درد ذهنی و خودانتقادگری زنان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه انجام شد.مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه ناشی از سوانح جاده‏ای مراجعه‏کننده به مرکز آموزشیدرمانی فارابی شهر کرمانشاه در سال 1399 بود. با نمونه‏گیری در دسترس، 30 نفر انتخاب و به شیوه تصادفی (قرعه‏کشی) در گروه های آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند و پرسشنامه های درد ذهنی (orbach و همکاران، 2003)، خودانتقادگری (zuroff و thompson، 2004) و اختلال استرس پس از سانحه (reed و norris، 1997) را تکمیل کردند. در گروه آزمایش، شناخت درمانی هستی‏نگر در 10 جلسه (هفته ای 1 جلسه 1.5 ساعته) اجرا گردید. در گروه کنترل مداخله ای انجام نشد. پس از پایان درمان از گروه ها پس‏آزمون گرفته شد. داده ها با روش‏ تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شد.یافته‌ها: شناخت درمانی هستی‏نگر بر کاهش نمرات خودانتقادگری کل (4.45=f، 0.016=p و 0.56=eta)، مولفه‏های خودانتقادگری درونی و مقایسه‏ای گروه آزمایش در پس‎آزمون اثربخش بود. همچنین، باعث کاهش معنی دار درد ذهنی (13.33=f، 0.001=p و 0.63=eta) در آزمودنی‏های گروه آزمایش شد.نتیجه‌گیری: به نظر می‏رسد شناخت درمانی هستی‏نگر یک برنامه غیردارویی مقرون به صرفه و موثر برای کاهش درد ذهنی و خودانتقادگری در مبتلایان به اختلال استرس پس از سانحه است.

The Effect of CognitiveExistential Therapy on Mental Pain and SelfCriticism in Women with Symptoms of PostTraumatic Stress Disorder

Introduction: Posttraumatic stress disorder (PTSD) is an incapacitating chronic disorder. Traffic accidents are one of the most common causes of mental disorders associated with trauma. Therefore, this study aims to determine the effect of cognitiveexistential therapy on mental pain and selfcriticism in women with symptoms of PTSD.Materials and Methods: The research was quasiexperimental, based on the pretestposttest design with a control group. The statistical population included all women with symptoms of posttraumatic stress disorder due to road accidents admitted to the neurology clinic of Farabi Educational and Medical Center in Kermanshah in 2020. Using the availability sampling method, 30 people were selected and randomly divided (lottery method) into an experimental group (n=15) and a control group (n=15). They completed the mental pain questionnaire (Orbach et al, 2003), the selfcriticism questionnaire (Zuroff and Thompson, 2004), and the Traumatic Stress Disorder Questionnaire (Reed and Norris, 1997). In the experimental group, cognitiveexistential therapy was conducted in ten 1.5hour sessions, 1 session per week, but the control group did not receive any medical intervention. At the end of the training, both groups underwent the posttest. The data were analyzed using multivariate analysis of covariance.Results: The results showed that cognitiveexistential therapy was effective in reducing the scores of total selfcriticism (Eta=0.56, p=0.016, F=4.45) and the dimensions of internal and comparative selfcriticism in the experimental group in the posttest. In addition, cognitiveexistential therapy significantly reduced mental pain in the experimental group (Eta=0.63, p=0.001, F=13.33).Conclusion: Cognitiveexistential therapy seems to be a costeffective, nonpharmacological and effective program that reduces mental pain and selfcriticism in patients with posttraumatic stress disorder.