مقایسه تاثیر 8 هفته تمرین اینتروال شدید و ترکیبی قدرتی استقامتی بر سطوح سرمی پروتئین ترشح اسیدی و غنی از سیستئین (sparc) و مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع 2

مقدمه: روش های گوناگونی از فعالیت بدنی به‌طور گسترده برای کنترل دیابت پیشنهاد شده اند. هدف از این پژوهش تعیین تاثیر 8 هفته تمرین اینتروال شدید و ترکیبی قدرتی استقامتی بر سطوح سرمی پروتئین ترشح اسیدی و غنی از سیستئین (sparc) و مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو است.مواد و روش ها: در این تحقیق نیمه تجربی 42 نفر زن دیابتی دارای اضافه وزن با دامنه سنی 6045 سال و قند خون ناشتای بیشتر از  126 میلی‌گرم در دسی لیتر به‌طور داوطلبانه انتخاب و به روش تصادفی در سه گروه مساوی قرار گرفتند و به مدت 8 هفته تمرین کردند. گروه تناوبی شدید سه جلسه در هفته 104 تکرار آزمون وینگیت 30 ثانیه ای بر روی ارگومتر با تلاش حداکثر، و گروه ترکیبی سه جلسه در هفته تمرین هوازی با 60% حداکثر ضربان قلب و دو جلسه در هفته تمرین مقاومتی با 70% یک تکرار بیشینه انجام دادند. گروه کنترل هیچ‌ فعالیت منظمی نداشتند. sparc زنان 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از اتمام دوره تمرینی اندازه گیری شد. برای تحلیل داده ها از آزمون های t وابسته و کوواریانس استفاده گردید.یافته‌ها: تغییرات میزان sparc سرمی به دنبال هیچ‌ یک از گروه های تناوبی شدید (0.54=p)، ترکیبی (0.92=p) و کنترل (0.52=p) تغییر معنی داری نداشت. نتایج مقایسه بین گروهی تفاوت معنی داری بین گروه های تمرینی نشان نداد (0.537=p).نتیجه گیری: دو شیوه تمرینی، تاثیر یکسانی بر شاخص های مرتبط با مقاومت به انسولین داشتند. این دو روش تمرین، در بهبود sparc نیز به یک اندازه موثر بودند. لذا استفاده از تمرینات تناوبی شدید و تمرینات ترکیبی می تواند در بهبود مقاومت به انسولین به یک اندازه موثر باشد و می توان از آن ها به جای هم برای بهبود حال افراد مبتلا به دیابت نوع 2 استفاده کرد.