تاثیر تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل ایستا و پویا در کودکان با اختلال هماهنگی رشدی

مقدمه: اختلال هماهنگی رشدی مشکلاتی برای بسیاری از کودکان در مهارت های حرکتی به وجود می آورد، طراحی برنامه های حرکتی مناسب از مهمترین عوامل کمک به این طیف از افراد جامعه می باشد. یکی از برنامه‌هایی که در سال‌های اخیر نظر متخصصین رشد را به خود جلب کرده است تمرینات ثبات مرکزی است. هدف از مطالعه حاضر تعیین اثر تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل کودکان با اختلال هماهنگی رشدی است. مواد و روش ها: تحقیق حاضر نیمه تجربی استکه در آنتعداد 30 کودک مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی، با دامنه سنی 9 تا 12 سال به صورت در دسترس انتخاب، و بعد از انجام پیش آزمون مربوط به تعادل ایستا و تعادل پویا به صورت تصادفی در سه گروه (تمرینات ثبات مرکزی، فعالیت های روزانه، کنترل) جای داده شدند. گروه تمرینات ثبات مرکزی به مدت 12جلسه‌ 45 دقیقه‌ای تمرینات ثبات مرکزی را اجرا کردند، گروه فعالیت های روزانه در این مدت فعالیت های معمول روزانه را انجام دادند و گروه کنترل فعالیتی نداشتند، در نهایت پس آزمون به عمل آمد و نتایج ثبت گردید. جهت بررسی فرضیه های تحقیق از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها: تفاوت معنی داری بین سن (0.955=p)، وزن (0.425=p) و قد (0.515=p) آزمودنی های سه گروه مشاهده نشد. تمرینات ثبات مرکزی منجر به بهبود تعادل آزمودنی ها شد و گروه تمرینات ثبات مرکزی عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل و فعالیت های روزانه در تعادل ایستا و پویا داشت (p<0.001). علاوه بر این تفاوت معنی داری در تعادل ایستا و پویا گروه فعالیت های روزانه و کنترل یافت نشد (0.539=p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش، می توان از تمرینات ثبات مرکزی به عنوان مداخله ای سودمند در جهت بهبود تعادل ایستا و پویای کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی استفاده کرد.