تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی تناوبی بر طول تلومر، فعالیت تلومراز و میزان بیان پروتئین متصل به تلومر مردان جوان غیر فعال

مقدمه: فعالیت ورزشی و افزایش آمادگی بدنی به عنوان یک عامل احتمالی در کاهش بیماری‌ها و مرگ و میر ناشی از آن شناخته شده است. طول تلومر یک بیومارکر اصلی سن سلول به شمار می رود و با بیماری ها ارتباط دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین  مقاومتیتناوبی بر طول تلومر، فعالیت تلومراز و میزان بیان پروتئین متصل به تلومر (trf2) بود. مواد و روش‌ها: در این کارآزمایی نیمه تجربی، تعداد 20 مرد جوان غیرفعال از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر در سال تحصیلی 96-95 انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه مساوی تمرین و کنترل تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل تمرین هم‌زمان مقاومتی و تناوبی بود. مرحله اول، تمرین تناوبی دویدن بر روی نوار گردان و مرحله دوم اجرای تمرین مقاومتی بود. نیم ساعت قبل از تمرین و 24 ساعت بعد از آخرین تمرین، 10 میلی لیتر خون از ورید بازویی آزمودنی ها گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری  t مستقل و زوجی استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان‌ داد هشت هفته تمرین مقاومتی تناوبی مانع از کوتاه شدن طول تلومر (-t=3.87, p=0.022) و باعث افزایش فعالیت تلومراز (t=5.107, p=0.000). می‌شود. همچنین در مقایسه با قبل از تمرین، افزایش معنی دار مقادیر پروتئین متصل به تلومر (t=2.463.87, p=0.014) دیده شد. نتیجه گیری: تمرین ترکیبی باعث افزایش طول تلومر و افزایش فعالیت تلومراز آزمودنی ها گردید. به نظر می رسد این تمرین تاثیر مطلوبی بر بیولوژی تلومر داشته باشد. نتایج، اهمیت فعالیت ورزشی منظم و کاهش خطر ابتلا به بیماری های مرتبط با افزایش سن را نشان داد.