اثربخشی آموزش راه‌حل محور بر تعارضات زناشویی و کیفیت زندگی در زوجین شهر اصفهان

مقدمه: در سال های اخیر، توجه به کیان خانواده و عوامل موثر بر آن، موضوع پژوهش های متنوعی بوده است. بنابراین هدف پژوهش حاضر تعیین  اثربخشی آموزش راه حل محور بر تعارضات زناشویی و کیفیت زندگی در زوجین شهر اصفهان بود. مواد و روش ها: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه‌ی آماری پژوهش را کلیه زوجین مراجعه‌کننده به مرکز مداخله در بحران و کاهش طلاق بهزیستی شهر اصفهان در سال 1394 تشکیل دادند. 20 زوج به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل گمارده شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تعارضات زناشویی sanaei وbarati (1390) و کیفیت زندگی زناشویی سازمان بهداشت جهانی (1996) بود. برای گروه آزمایش، 7 جلسه 90 دقیقه ای هفته ای یک جلسه، آموزش راه حل محور اجرا شد و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. بعد از اجرای مداخله آموزشی، داده ها جمع آوری و از طریق روش تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین و انحراف معیار گروه آزمایش در مولفه تعارضات زناشویی در پیش آزمون (6.08 ± 150.00) و در پس آزمون (5.20 ± 107.80)، در مولفه کیفیت زندگی در پیش آزمون (5.06 ± 60.40) و در پس آزمون (68/ 3± 77.75)  بود. میانگین و انحراف معیار گروه کنترل در مولفه تعارضات زناشویی در پیش آزمون (6.30 ± 149.00) و در پس آزمون (5.93 ± 150.80)، در مولفه کیفیت زندگی در پیش آزمون (5.48 ± 62.10) و در پس آزمون (6.08 ± 61.95)  بود. میانگین مولفه های تعارضات زناشویی و کیفیت زندگی پس از ارائه مداخله آموزشی بین دو گروه آزمایش و کنترل دارای تفاوت معنی داری بود (p<0.001). نتیجه گیری: بنابر نتایج پژوهش حاضر و پیشینه پژوهشی، می توان روش راه حل محور را به عنوان روشی کارآمد در کاهش تعارضات زناشویی و افزایش کیفیت زندگی زوجین دارای مشکلات ارتباطی و زناشویی پیشنهاد نمود.