تاثیر سازماندهی در مدیریت بحران‌های اجتماعی

مدیریت بحران‌های اجتماعی در جوامع گوناگون یکسان نبوده و تحت تاثیر متغیرهای کلانی چون نظام سیاسی حاکم، فرهنگ امنیتی و آستانه تحمل دولت‌ها بوده و در اساس عملی پیچیده و تا حد زیادی زمینه محور و حاصل نظام ادراکی نخبگان سیاسی و امنیتی کشور می‌باشد. هدف پژوهش حاضر تبیین چگونگی سازماندهی در بحران‌های اجتماعی جهت جلوگیری از گسترش و امنیتی شدن آن می‌باشد و نوع پژوهش کاربردی و از روش تحلیلی – توصیفی استفاده‌شده و محقق درصدد پاسخ به این سوال که سازماندهی در مدیریت بحران‌های اجتماعی چه تاثیری دارد، می‌باشد و حجم نمونه جامعه آماری پژوهش حاضر را تعداد 40 نفر از صاحب‌نظران و متخصصین آگاه به مقوله‌های مدیریت و بحران تشکیل داده‌اند که با توجه به تعداد محدود، کلیه اعضای جامعه آماری به‌عنوان حجم نمونه استفاده‌شده‌اند. بعد از جمع‌آوری اطلاعات، پرسشنامه‌ای متشکل از 16 سوال در رابطه با متغیرهای پژوهش تهیه و پس از توزیع و جمع‌آوری پرسشنامه‌ها، پاسخ‌ها از طریق نرم‌افزار اس‌پی‌اس‌اس و با استفاده از آزمون خی‌دو مورد تجزیه‌وتحلیل آماری قرار گرفت و نتایج حاصل فرضیه این پژوهش را تائید نمود. نتایج پژوهش بیانگر این است که سازماندهی در مراحل قبل (پیش‌بینی، پیشگیری، آمادگی) شروع (هشدار و مصونیت، ارزیابی مقدماتی و بسیج منابع، پاسخگویی سریع) حین (امداد و نجات، عملیات ویژه، مهارسازی) و پس از بحران (بازیابی، بازسازی، یادگیری) نقش موثری در جلوگیری از گسترش و امنیتی شدن بحران‌های اجتماعی دارد.