تاثیر آموزش بر رشد اقتصادی در ایران با استفاده از روش بیزی چارکی

این تحقیق ابتدا به تعمیم ا الگوی منکیو-رومر-وایل (1992) می پردازد که در آن سرمایه فیزیکی به دو بخش خصوصی و دولتی تقسیم شده است. در این الگو نیروی کار در کنار سرمایه انسانی، به عنوان عواملی از تولید کل تعریف می شوند. با استفاده از اطلاعات سری زمانی سالهای 98-1338 و با بهره‌گیری از روش بیزی چارکی به ارزیابی تاثیر سه نوع سرمایه شامل سرمایه های فیزیکی بخش های خصوصی و دولتی و سرمایه انسانی بر رشد اقتصادی می پردازیم. نتایج نشان می دهد که سرمایه های فیزیکی بخش خصوصی و همچنین سرمایه انسانی، تاثیری مثبت و کمی بر رشد اقتصادی در پایین ترین چارک دارند. هر چند که سرمایه بخش دولتی قویاً تمامی بخش های توزیع شرطی درآمد سرانه نیروی کار را افزایش می دهد. علاوه بر این، اثر سرمایه فیزیکی بخش دولتی بر رشد اقتصادی در مقایسه با اثرات سرمایه فیزیکی بخش خصوصی و سرمایه انسانی، نیز بیشتر است.