مقایسه و تحلیل گسترش نمکزارهای شمال غربی دریاچه ی ارومیه با استفاده از داده های میدانی، تصاویر ماهواره ای و رخساره های ژئومورفیک منطقه

دریاچه ی ارومیه در شمال غرب ایران طی دهه های اخیر با یک خشکی تدریجی مواجه شده است. این مسئله باعث افزایش سطح زمین های شوره زار و به‌تبع آن مشکلات اجتماعیمحیط زیستی فراوانی شده است. پایش مناطق ساحلی و استخراج تغییرات این مناطق در فاصله های زمانی مختلف دارای اهمیت زیادی است؛ زیرا ماهیت خطوط ساحلی دینامیکی است و مدیریت چنین محیط های بوم شناختی حساسی، به کسب اطلاعات دقیق در فاصله های زمانی مختلف نیاز دارد. هدف از انجام این تحقیق، بررسی گسترش نمکزارهای شمال غربی دریاچه ی ارومیه با استفاده از داده های میدانی، تصاویر ماهواره ای لندست (mss, tm, etm+, oli) و رخساره های ژئومورفیک منطقه است. برای انجام این تحقیق، نمونه هایی از رسوب دریاچه به ‌صورت سطحی (عمق 0 تا 15 سانتی متر) در ترانسکت های مختلف از یک محدوده ی مشخص در شمال غربی دریاچه برداشت شد. در مرحله ی بعد با استفاده از تصاویر ماهواره‌ای و پیمایش میدانی، میزان شوری، گسترش نمکزارها و رخساره‌های ژئومورفیک استخراج گردید. در نهایت نتایج داده‌های میدانی و آزمایشگاهی، تصاویر ماهواره ای و همچنین رخساره های ژئومورفیک مقایسه و اعتبارسنجی شد. نتایج نشان داد مساحت سطح آب دریاچه بسیار کاهش یافته و در مقابل نمکزارها در سطح وسیعی گسترش یافته اند و مناطقی که دارای تراکم نمک بالاتری می باشند با خطوط نمکزار به‌ دست‌ آمده از تصاویر ماهواره ای و رخساره‌های ژئومورفیک مطابقت می کنند. بر اساس نقشه‌ی رخساره‌ها، محدوده‌ی مورد مطالعه دارای 12 رخساره است که زمین‌های شوره‌زار با مساحت 1724 هکتار، از نظر وسعت در بین رخساره‌های محدوده، سومین رخساره می‌باشند؛ منطقه برداشت با مساحت 2641 هکتار و پهنه های ماسه‌ای به مساحت 14 هکتار، به ترتیب دارای بیشترین و کمترین وسعت رخنمون رخساره در منطقه مورد بررسی می‌باشند.