تحلیلی بر توزیع فضایی پایداری مسکن در سکونتگاه‌های روستایی ایران (مطالعۀ موردی: دهستان میانکوه، شهرستان اردل)

هدف از پژوهش کاربردی حاضر که با روش توصیفی تحلیلی انجام گرفت، بررسی وضعیت پایداری مسکن در ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی و توزیع فضایی پایداری مسکن در بین 23 روستای واقع در دهستان میانکوه شهرستان اردل است. جامعۀ آماری پژوهش، همۀ سرپرستان خانوار دهستان میانکوه بودند که در بین آنها از 270 نفر به‌صورت تصادفی پرسش شد. نتایج بررسی وضعیت پایداری اجتماعی و اقتصادی مسکن در محدودۀ تحت مطالعه نشان داد که میانگین دو بعد مذکور به‌ترتیب 2.48 و 2.81 و پایین‌تر از حد متوسط بوده است. برعکس دو بُعد مذکور، بررسی وضعیت پایداری زیست‌محیطی مسکن نشان داد که میانگین محاسبه‌شده برای این بُعد 3.18 بوده و دارای وضعیت مناسب‌تری است. نتایج بررسی وضعیت کلی پایداری مسکن در دهستان میانکوه نشان داد که میانگین محاسبه‌شده (2.74) کمتر از متوسط مبناست و در نتیجه دهستان میانکوه به لحاظ پایداری مسکن در وضعیت مناسبی قرار ندارد. نتایج بررسی توزیع فضایی مسکن در دهستان میانکوه نشان داد که روستاهای محدودۀ تحت مطالعه به لحاظ پایداری مسکن، الگوی مشابهی را تجربه می‌کنند و تنها روستای شهرک کاظمیه که از ادغام چند روستا شکل گرفته، از کمترین پایداری برخوردار است و در مقابل روستای چلدان با موقعیت مناسب ارتباطی در بین روستاهای منطقه، دارای سطح بالاتری از پایداری مسکن است.