تحلیل تاثیرات ارتقای شاخص‌های تاب‌آوری بر پایداری سکونتگاه‌های روستایی در مقابل سیلاب (مورد مطالعه: نواحی روستایی شهرستان زرین‌دشت)

سیل از مخرب‌ترین مخاطرات طبیعی است. بشر امروزی هنوز به‌طور کامل نتوانسته است این پدیدۀ طبیعی را مهار کند. به همین دلیل انسان به‌دنبال راه حلی است تا بتواند خطرهای ناشی از سیل را کاهش و تحمل‌پذیری خود را در برابر آن افزایش دهد؛ این موضوع امروز تاب‌آوری نامیده می‌شود. هدف این پژوهش سنجش میزان تاب‌آوری سکونتگاه‌های روستایی در برابر مخاطرات محیطی همچون سیل است. تحقیق حاضر به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ روش انجام کار، توصیفی تحلیلی است. جامعۀ آماری تحقیق، همۀ سرپرستان خانوارهای روستایی شهرستان زرین‌دشت (7927 نفر) هستند که از میان آنها حجم نمونه از طریق فرمول کوکران 310 نفر محاسبه شد. روش توزیع پرسشنامه‌ها سهمیه‌ای و تصادفی ساده بود. برای تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها از آزمون تی تک‌نمونه‌ای و تحلیل رگرسیون استفاده شد. نتایج آزمون تی نشان می‌دهد که شاخص سرمایۀ اجتماعی با 3.688 بیشترین میانگین و شاخص اقتصادی با 2.501 کمترین میانگین را در بین شاخص‌ها دارند. همچنین نتایج رگرسیون خطی نشان داد که بیشترین اثرگذاری در بین شاخص‌های تاب‌آوری مربوط به شاخص سرمایۀ اجتماعی (با ضریب بتای 0.562) و کمترین تاثیرگذاری مربوط به شاخص اقتصادی (با ضریب بتای 0.093) است. یافته‌ها نشان داد که در سال 1395، شدت خسارت واردشده 162 میلیارد بود که بیشترین خسارت به بخش راه و در مرتبۀ بعدی به واحدهای مسکونی وارد شد.