معیارهای موثر بر انتخاب مصالح ساختمانی با هدف کاهش خطرهای زیست‌محیطی

صنعت ساختمان‌سازی بخشی حیاتی از نظام اقتصادی است که تاثیر چشمگیری بر محیط زیست دارد. عملیات ساخت‌وساز، بهره‌برداری و تخریب ساختمان‌ها، از مهم‌ترین عوامل انسانی موثر بر محیط زیست به‌صورت مستقیم (از طریق مصرف مصالح و انرژی و آلودگی و هدررفت ناشی از آن) و غیرمستقیم (از طریق فشار بر زیرساخت‌های ناکارامد) است. با توجه به تاثیر چشمگیر صنعت ساختمان بر مخاطرات زیست‌محیطی (چه از منظر آسیب‌هایی مانند تخریب لایه ازن، آزاد کردن گازهای گلخانه‌ای و چه از منظر خطر برای سلامت و کاهش چرخه کارامدی مواد)، یکی از اقدامات مهم در این زمینه (مدیریت مخاطرات زیست‌محیطی)، انتخاب مصالح پایدار برای استفاده در پروژه‌های ساختمانی است. انتخاب مصالح، فرایندی حساس و پیچیده است و گزینه نهایی از میان شمار زیادی از مصالح تعیین می‌شود. معماران و متخصصان ساختمان هنگام ارزیابی دسته‌های متعدد مصالح ساختمانی، عوامل متعددی را در نظر می‌گیرند. اغلب اوقات سبک و سنگین کردن این تعداد فراوان و متنوع از عوامل، فرایند تصمیم‌گیری را پیچیده‌تر می‌کند. برای آسان کردن انتخاب مصالح، این مقاله به بررسی یکی از جنبه‌های این مبحث می‌پردازد: معیارهای موثر و متغیرهای لازم در جهت توسعه مدل ارزیابی برای انتخاب مصالح ساختمانی با رویکرد پایداری و مدیریت موثر مخاطرات زیست‌محیطی. از طریق داده‌های فراوان و نتایج مطالعات متعدد در این زمینه، عواملی که بیشترین پتانسیل تاثیرگذاری در فرایند تصمیم‌گیری معماران برای انتخاب مصالح با اهداف پایداری را دارند، حاصل شد. این معیارها می‌تواند شالوده اصلی یک سیستم ارزیابی [assessment system] پایداری مصالح ساختمانی با هدف کاهش و مدیرت مخاطرات محیطی را تشکیل دهد.