طراحی الگوریتم سنجش پیشرفت پروژ‌ه‌ها با هدف کاهش مخاطرات زیست‌محیطی و اجتماعی ناشی از تاخیرات

صنعت ساختمان از ارکان اصلی توسعة پایدار و اقتصاد مولد هر کشور است و به‌شکل مستقیم و غیرمستقیم، افراد، سازمان‌ها و نهادهای بسیاری را درگیر خود می‌کند. تسهیلات و زیرساخت‌های اجتماعی، معیاری اساسی در شکل‌گیری اجتماعات پایدارند. صنعت ساخت‌وساز [construction industry] بخشی اساسی و حیاتی از نظام اقتصادی است که تاثیر زیادی بر محیط زیست دارد. فرایندهای احداث، بهره‌برداری و تخریب ساختمان‌ها، از مهم‌ترین عوامل تاثیر نقش انسان بر محیط زیست به‌صورت مستقیم (از طریق مصرف مصالح و انرژی و آلودگی و هدر رفت ناشی از آن) و غیرمستقیم (از طریق فشار بر زیرساخت‌های ناکارامد و اشتغال) است. مخاطراتی همچون افزایش و هدررفت مصرف منابع طبیعی در خلال پروژه‌های تاخیریافته، مرافعات حقوقی، کاهش انگیزش و بازدهی عوامل انسانی درگیر در پروژه، کاهش انگیزش سرمایه‌گذاری و مخاطرات اقتصادی ناشی از آن و مشکلات اقتصادی اجتماعی منتج از آن، از عواملی‌اند که محققان را به طراحی الگوهای موثرتر پایش پروژه‌ها وادار می‌کنند. در طی فرایند کنترل پروژه، حتی با بهره‌گیری از بهترین و متداول‌ترین نرم‌افزارهای موجود در این عرصه، به‌واسطۀ انگاره‌هایی ساده و پیش‌پاافتاده که تنها مبتنی بر قضاوت‌های فردی کاربرند، پیشرفت پروژه سنجیده می‌شود؛ قضاوت‌هایی که ممکن است آلوده به ذهنیات فردی، شرایط روحی و روانی، داوری نادرست و ... باشد. شالودۀ فرایند سنجش در متدولوژی پیشنهادی پژوهش حاضر، قضیه‌ای در علم فیزیک با عنوان «اصل انتقال حرارت» است. به عقیدة نگارنده، پیشرفت زمانی هر فعالیت در پروژه، به مانند انتقال یکنواخت انرژی حرارتی در یک جسم رسانای جامد و پیشرفت مالی آن به‌مثابۀ انتقال انرژی حرارتی به‌گونۀ غیریکنواخت در یک نیمه‌رساناست. با این فرض، محک‌ها و معیارهای سنجش پیشرفت، بر پایۀ این اصل طراحی شده است.