مطالعه سطح رشد اخلاقی و خودکنترلی با الگوهای خوداستنادی و نرخ کل استنادات در مقالات نویسندگان برتر دانشگاه‌های علوم پزشکی ایران

هدف: هدف از انجام این پژوهش بررسی ارتباط میان متغیرهای سطح رشد اخلاقی و خودکنترلی با ‏الگوهای خوداستنادی و نرخ کل استنادات در مقالات نویسندگان برتر دانشگاه‌های علوم پزشکی ‏ایران در سال 2017 است.‏ روش‌شناسی: پژوهش حاضر مطالعات کاربردی علم‌سنجی و از نوع همبستگی (ارائه مدل) است. ‏جامعه مورد بررسی این پژوهش، شامل کلیه نویسندگانی است که در سال 2017 در پایگاه علم‌سنجی ‏اعضای هیئت علمی دانشگاه‌های علوم پزشکی ایران دارای شاخص اچ 10 و بالاتر بودند. نمونه‌گیری ‏پژوهش به روش تصادفی نظام‌مند انجام شد. حجم نمونه در این مرحله طبق فرمول ‏n=104+m،120 نفر تعیین گردید. در قسمت تحلیل استنادی دو مقاله از هر نویسنده مورد ارزیابی ‏قرار گرفت. داده‌های جمع‌آوری‌شده طی بخش‌های اول و دوم مطالعه، با استفاده از نسخه 16 نرم‌افزار ‏spss‏ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. داده‌های پژوهش با روش رگرسیون بر مبنای روش هم‌زمان ‏‏(‏enter‏) تحلیل شده است.‏ یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان می‌دهند که ضرایب همبستگی متغیر سطح رشد اخلاقی با الگوی خوداستنادی دارای رابطه معنی‌دار است، اما متغیر خودکنترلی با الگوی نرخ کل استنادات رابطه معنا‌داری ‏ندارد. همچنین بین الگوی خوداستنادی و الگوی نرخ کل استنادات رابطه معنا‌دار وجود دارد. در مدل ‏رگرسیون به روش هم‌زمان، از میان متغیرهای سطح رشد اخلاقی و خودکنترلی تنها عامل سطح رشد ‏اخلاقی (β =-3/803،p<0.001 ) از قدرت پیش‌بینی معنادار برخوردار بود، اما متغیر خودکنترلی ‏نمی‌تواند به‌عنوان عامل پیش‌بین الگوی خوداستنادی نویسندگان در نظر گرفته شود. مدل رگرسیون ‏بین متغیرهای سطح رشد اخلاقی و خودکنترلی به‌عنوان متغیرهای پیش‌بین و متغیر نرخ کل ‏استنادات به‌عنوان متغیر ملاک، بر مبنای روش هم‌زمان معنادار نیست. به‌بیان‌دیگر هیچ‌کدام از دو ‏متغیر سطح رشد اخلاقی و خودکنترلی نمی‌توانند عاملی پیش‌بین برای الگوی رفتاری نرخ کل استنادات ‏مقالات نویسندگان باشند.‏ نتیجه‌گیری: قدرت تبیین 17 درصدی تغییرات الگوی خوداستنادی نویسنده با عامل سطح رشد ‏اخلاقی مبین آن است که هنجارهای اجتماعی عامل ایجاد فشارهایی واقعی یا خیالی بر نویسندگان ‏است که درنهایت موجب خوداستنادی بیشتر نویسنده می‌شود. وجود رابطه بین عامل سطح رشد ‏اخلاقی و الگوی خوداستنادی نویسندگان و همچنین قدرت پیش‌بینی این الگوی رفتاری از طریق ‏عامل فوق، به‌نوعی تاییدی بر نظریه ساختار اجتماعی کرونین در رفتار استنادی است. به بیان دیگر ‏بخشی از رفتار خوداستنادی نویسندگان تحت تاثیر فشارهای اجتماعی و وابسته به سطح رشد اخلاقی ‏نویسندگان است و بستر و زمینه‌ای که فرایند استناددهی در آن اتفاق افتاده در این فرایند موثر است. این ‏نتایج همچنین به گونه‌ای آشکار نظریه هنجاری رفتار استنادی را که مدعی است استناد صرفاً بیانگر ‏تاثیرات شناختی یا منطقی یک کار علمی است نقض می‌نماید

Evaluating the Relationship Between Moral Growth and Selfcontrol Variables with Selfcitation and Total Citation Rates in the Articles of the Top Authors of Iranian Medical Sciences Universities in 2017

Purpose:The current study aimed at evaluating the relationship between moral growth and selfcontrol variables with selfcitation and total citation rates in the articles of the top authors of Iranian medical sciences’ universities in 2017. Methodology: The current crosssectional study was conducted to investigate the relationship between the variables of the two domains of Scientometrics and social psychology, and their correlation type (model presentation). The target population in the first part of this research study includes all the writers who had an EH index of 10 or above in the scientific database of 2017. Sampling was done by systematic random sampling. The sample size at this stage was 120 according to the formula n = 104 + m and the study’s history. In the citation analysis, two papers from each author were evaluated. The data collected during the first and second parts of the study were analyzed by Excel and SPSS 16.0. Finally, a regression analysis was performed based on the input method. Findings: The results of the current study showed that the correlation coefficients of the level of moral development and selfcitation model have a significant relationship, but the selfcontrol variable does not have a significant relationship with the pattern of total citation rates. Also, there is a meaningful relationship between the selfcitation pattern and the pattern of total citation rates. In the regression model by input method, only moral growth factor and selfcontrol variables had the predictive power of predictive power (P <0.001), but the selfcontrol variable could not be as The predictor of the authors’ selfcitation pattern is considered. The regression model between the variables of moral growth and selfcontrol as predictive variables and the variable total rate of citation as a criterion variable is not significant based on the method of entry. In other words, none of the two variables of the level of moral development and selfcontrol can be a predictive factor for the behavioral pattern of the total rate of citations of authors’ articles. Conclustion: According to the results of the current study, the power to explain the 17 percent change in the author’s own citation pattern with the factor of the level of moral development suggests that social norms are the cause of real or imaginary pressures on authors, which ultimately leads to more selfcitation by the author. The existence of a relationship between the factor of the moral growth level and the selfcitation pattern of the writers as well as the predictive power of this pattern through the above factor is in some way a confirmation of the theory of Cronin’s social structure in citation behavior. In other words, part of the selfreferential behavior of writers is influenced by social pressures, and it depends on the writers’ level of moral development. Also, the context and primary basis in which the process of citation has taken place is effective in this process. These findings also unequivocally violate the normative theory of citation behavior that claims the citation merely reflects the cognitive or logical effects of scientific work.