رابطه خودکارآمدی والدینی و خودبخشایشگری با تعامل مادر- کودک در مادران دارای فرزند کم توان ذهنی

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه خودکارآمدی والدینی و خودبخشایشگری با تعامل مادر- کودک در مادران دارای فرزند کم توان ذهنی انجام شد.روش: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه مادران دارای کودک کم توان ذهنی مراجعه‌کننده به موسسات نگهداری این کودکان در شهر تبریز تشکیل می‏دادند که از این تعداد 110 نفر به روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از مقیاس ارزیابی مادر- کودک (رابرت، 1961)، مقیاس خودکارآمدی والدینی (دومکا و همکاران، 1996) و پرسشنامه خودبخشایشگری (ول و همکاران، 2008) استفاده شد. تجزیه‌وتحلیل داده ها با روش ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون انجام گرفت.یافته ها: نتایج نشان دادند بین پذیرندگی فرزند و خودکارآمدی والدینی و احساسات و کنش ها و باورهای خودبخشایشگری رابطه مثبت (مستقیم) و معناداری وجود دارد. همچنین بین بیش حمایتگری، سهل گیری افراطی و طرد فرزند با خودکارآمدی والدینی و خودبخشایشگری رابطه منفی (معکوس) و معناداری وجود دارد. از طرفی نتایج تحلیل رگرسیون گام‌به‌گام نشان داد که خودکارآمدی والدینی و مولفه احساسات و کنش های خودبخشایشگری می توانند تغییرات تعامل مادر- کودک را در مادران دارای فرزند کم توان ذهنی پیش‌بینی کنند.نتیجه گیری: با توجه به اینکه تقویت خودکارآمدی والدینی و خودبخشایشگری منجر به افزایش تعامل مادر و کودک در فرزندان کم توان ذهنی می شود، برنامه ریزی جهت افزایش خودکارآمدی و خودبخشایشگری به مادران کودکان کم توان ذهنی می تواند منجر به افزایش تعاملات بین مادر و کودک گردد.