اثربخشی برنامه روان‌درمانی مثبت‌نگر بر افزایش بهزیستی روان‌شناختی، عواطف مثبت و کاهش عواطف منفی مادران دارای کودک با اختلال اتیسم

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی برنامه روان‌درمانی مثبت‌نگر بر افزایش بهزیستی روان‌شناختی، عواطف مثبت و کاهش عواطف منفی مادران دارای کودک با اختلال اتیسم انجام شده است. روش پژوهش، از نوع آزمایشی با پیش‌آزمون –پس آزمون, پیگیری همراه با گروه کنترل بود. تعداد 24 نفر از مادران دارای کودک با اختلال اتیسم مراجعه کننده به مرکز توانبخشی ویژه کودکان اتیسم (مرکز اتیسم دوم آوریل) به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند که به صورت تصادفی به دوگروه آزمایش و کنترل جانمایی شدند. ابزار پژوهش شامل فرم کوتاه مقیاس بهزیستی روان‌شناختی ریف (1989) و برنامه عاطفی مثبت و منفی واتسون و همکاران (1991) بود. برنامه روان‌درمانی مثبت‌نگر (رشید و سلیگمن، 2013)، طی نه جلسه دو ساعته و به صورت هفتگی برای گروه آزمایش اجرا شد. پس از دو ماه پس آزمون پیگیری در گروه آزمایش اجرا شد. اطلاعات گرداوری شده با استفاده از آزمون های آماری تحلیل کوواریانس چند متغیری و تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر تجزیه وتحلیل شدند. نتایج حاصل نشان داد برنامه روان‌درمانی مثبت‌نگر بطور معناداری (05/0=p) موجب افزایش بهزیستی روان‌شناختی، عواطف مثبت و کاهش عواطف منفی شد و اثربخشی آن در طول زمان نیز پایدار بود. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های این پژوهش، می‌توان از برنامه روان‌درمانی مثبت‌نگر جهت ارتقاء سلامت روان و افزایش منابع و کاهش مشکلات روان‌شناختی مادران دارای کودک اتیستیک استفاده نمود.