تدوین برنامه ارتقای کیفیت زندگی و بررسی تاثیر آن بر کیفیت زندگی مادران و سازش یافتگی اجتماعی دختران آهسته‌ گام با نشانگان داون

هدف: پژوهش حاضر با هدف طراحی و تدوین برنامه‌ ارتقای کیفیت زندگی و ارزشیابی اثربخشی آن در کیفیت زندگی مادران و سازش یافتگی اجتماعی دختران آهسته‌گام با نشانگان داون انجام شد. روش: روش پژوهش شبه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و گروه کنترل است. جامعه آماری شامل کلیه‌ مادران دختران آهسته‌گام آموزش‌پذیر با بهره هوشی 50 تا 70 دارای نشانگان داون، در محدوده‌ سنی 7 تا 15 ساله شهر تهران بود. تعداد 60 نفر از آن‌ها به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب‌شده و سپس به‌صورت تصادفی در دو گروه 30 نفری آزمایش و کنترل گمارده شدند. به گروه آزمایش طی دوازده جلسه، برنامه آموزشی ارتقای کیفیت زندگی ارائه شد و گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکردند. جهت سنجش کیفیت زندگی مادران از پرسشنامه کیفیت زندگی واروشربون و جهت سنجش سازش یافتگی اجتماعی کودکان از پرسشنامه سازش یافتگی اجتماعی واینلند استفاده شد. یافته­ها: داده‌ها با استفاده نرم­افزار spss20 و روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره تحلیل‌شده‌اند. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش برنامه ارتقای کیفیت زندگی در ارتقای کیفیت زندگی مادران گروه آزمایش تاثیر معنادار داشته است (01/0>p)؛ گرچه در متغیر سازش یافتگی اجتماعی کودکان، تفاوت معناداری در میانگین نمرات پیش‌آزمون و پس‌آزمون دو گروه گزارش نشد (074/0>p). نتیجه­گیری: یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که می‌توان از برنامه‌های ارتقای کیفیت زندگی جهت افزایش کیفیت زندگی مادران کودکان آهسته‌گام با نشانگان داون استفاده کرد و در کنار آموزش مادران برای ارتقای سازش یافتگی اجتماعی کودکان آهسته‌گام از برنامه مکمل نظیر آموزش مهارت‌های زندگی به کودکان آهسته‌گام جهت افزایش سازش یافتگی اجتماعی آنان استفاده کرد.