اثربخشی آموزش تحرک و جهت ‌یابی بر مهارت ‌های اجتماعی و سازگاری اجتماعی دانش‌ آموزان نابینا

هدف: پژوهش حاضر به‌منظور بررسی اثربخشی آموزش تحرک و جهت‌یابی بر مهارت‌های اجتماعی و سازگاری اجتماعی دانش‌آموزان نابینای 12 تا 18 سال انجام شد. روش: روش پژوهش تحقیق شبه آزمایشی با پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. حجم نمونه شامل 30 نفر از دانش‌آموزان نابینای پسر 12 تا 18 ساله مراکز آموزشی استثنایی و تلفیقی شهر تهران در سال تحصیلی 95-94 بود که این گروه نمونه در دو گروه گواه (15 نفر) و آزمایش (15 نفر) موردبررسی قرار گرفتند. برای بررسی مهارت‌های اجتماعی از مقیاس مهارت‌های اجتماعی ssrs و برای بررسی سازگاری اجتماعی از پرسشنامه سازگاری اجتماعی بل استفاده شد. آموزش تحرک و جهت‌یابی نیز با استفاده از جزوه آموزشی تهیه‌شده توسط محقق در ده جلسه صورت گرفت. برای تحلیل نتایج از آمار توصیفی و سپس تحلیل کوواریانس (چندمتغیره mancova) استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که برنامه تحرک و جهت‌یابی موجب افزایش مهارت‌های اجتماعی مثبت و سازگاری اجتماعی گروه آزمایش در مقایسه با دانش‌آموزان گروه کنترل بوده و مهارت‌های حرکت و جهت‌یابی به‌طور چشمگیری در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بهبود یافت. نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش نشان داد با آموزش تحرک و جهت‌یابی می‌توان سازگاری و مهارت‌های اجتماعی دانش‌آموزان نابینا را افزایش داد و به بهبود شرایط زندگی آن‌ها کمک کرد.