اثربخشی آموزش مهارت های خودیاری برتعاملات اجتماعی و ارتباط کودکان اختلالات طیف اتیسم

هدف: هدف از این پژوهش اثربخشی آموزش مهارت های خودیاری بر تعاملات اجتماعی و ارتباط کودکان با اختلالات طیف اتیسم بود. روش: جامعه ی مورد مطالعه شامل کلیه دانش آموزان پسر 6 تا 10 ساله شهر تهران که در سال تحصیلی 1394-1393 مشغول به تحصیل بوده اند، که از بین آنها با بهره گیری از نمونه در دسترس در مدرسه استثنایی بشارت تعداد 28 نفر انتخاب شدند. این تعداد به صورت تصادفی در دو گروه 14 نفری آزمایش و گواه جایگزین شده اند و با استفاده از مقیاس گارس (نسخه دوم) هر دو گروه مورد ارزیابی (پیش آزمون) قرار گرفتند. سپس گروه آزمایش با استناد به محتوای آموزشی مدون سازمان آموزش و پرورش استثنایی کشور و استفاده از روش ترکیبی (تحلیل رفتار کاربردی، آموزش دارای ساخت، استفاده از تصویر برای برقراری ارتباط و یکپارچگی حسی) و در سه حیطۀ غذاخوردن، لباس پوشیدن و بهداشت فردی تحت آموزش مهارت های خودیاری به ﻣﺪت شش ﻣﺎه و ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ یک جلسه 45 دقیقه ای تحت آموزش مهارت های خودیاری قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. پس از اتمام مداخله مجدداً از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون تی و تحلیل کوواریانس) استفاده شد. یافته: نتایج نشان داد که آموزش مهار ت های خودیاری موجب بهبود تعاملات اجتماعی و ارتباط کودکان با اختلال طیف اتیسم بوده است.