اثربخشی تمرینات چشم ساکن بر مولفه‌های حرکتی تکلیف دریافت‌‌کردن کودکان با اختلال هماهنگی رشدی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی تمرینات چشم ساکن بر مولفه های حرکتی تکلیف دریافت کردن کودکان با اختلال هماهنگی رشدی بود. مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و دوره یادداری با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل 400 نفر از دختران 6 سال دارای اختلال هماهنگی رشدی از مهدکودک های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بودند که به روش هدفمند و با استفاده از مجموعه آزمون ارزیابی مهارت حرکتی کودکان- نسخه دوم، 60 کودک مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی انتخاب شدند. 60 دختر دارای اختلال هماهنگی رشدی با میانگین سنی 1.15±6 سال بودند که به صورت تصادفی در سه گروه تمرین چشم چشم ساکن، کوتاه مدت، بلندمدت و گروه کنترل تقسیم شدند. مداخلات تمرینی به مدت شش هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه تمرینی به مدت 45 دقیقه اجرا شد. شرکت کنندگان در مراحل پیش آزمون، اکتساب در هر جلسه، پس آزمون و یادداری 10 تلاش دریافت کردن را انجام دادند. از آزمون مجموعه ارزیابی حرکتی کودکان - نسخه دوم mabc-2))، دستگاه ردیابی چشم و دوربین با سرعت و دقت بالا، برای ارزیابی حرکتی و ثبت اطلاعات مربوط به بینایی و داده های کینماتیکی تکلیف دریافت کردن استفاده شد. همچنین، از آزمون های آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و تحلیل واریانس درون گروهی  برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها نشان داد، تمرین چشم ساکن پایه، کوتاه مدت و بلندمدت برکاهش زاویه مفصل آرنج تکلیف دریافت کردن این کودکان تاثیر معنا داری داشت (0.05≤p). همچنین، تمرین چشم ساکن بلندمدت باعث کاهش معنا دار در زاویه مفصل آرنج تکلیف دریافت کردن در مقایسه با تمرینات چشم ساکن پایه و کوتاه مدت شد (0.05≤p). به نظر می رسد، تمرینات چشم ساکن بهینه باعث کاهش زوایه مفصل آرنج کودکان با اختلال هماهنگی رشدی در تکلیف دریافت کردن می شود. به طور کلی نتایج این پژوهش بر اهمیت دوره طولانی تر چشم ساکن بر یادگیری تکلیف دریافت کردن تاکید دارد.

the effectiveness of quiet eye training on kinematic parameters of the receiving task in children with developmental coordination disorder

the purpose of this study was to investigate the effectiveness of quiet eye training on motor components of the receiving task in children with developmental coordination disorder. the present study was quasi-experimental with a pre-test, post test and was utilized during and control group design. the participants were 400 6-year-old girls with developmental coordination disorder from kindergartens affiliated to isfahan university of medical sciences, 60 of whom with an average age of 6±1.15 years were randomly divided into three groups basic quiet eye training, short-term, long-term and control group. the considered interventions were performed for 6 weeks, three sessions per week and 45 minutes for each session. the participants made 10 acquisition attempts in the pre-test, acquisition in each session, post-test and reminder stages. the movement assessment battery for children - second edition (mabc-2) and an eye tracking device and camera with high speed and accuracy, was used motor evaluation and recording vision information and kinematic data received task. also, data were analyzed using repeated measurement and intra-group variance analysis. the finding showed, basic, short-term and long-term quiet eye training had a significant effect on reducing the elbow joint angle in receiving task in children with developmental coordination disorder (p≤0.05). also, long-term quiet eye training significantly reduced in elbow joint angle in the receiving task with compared to basic and short-term resident eye training (p≤0.05). it seems, optimal quiet eye trainings cause reducing the elbow joint angle receiving task in children with developmental coordination disorder. generally the results of this research emphasize the importance of a longer quiet eye period on learning to receive tasks.