مقایسه اثربخشی رویکرد تدریس بازی تاکتیکی و روش سنتی بر انگیزه مشارکت ورزشی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی

کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی تمایل به اجتناب از مشارکت در فعالیت‌های بدنی دارند که منجر به عملکرد حرکتی ضعیف و پیامدهای منفی روانی در آن‌ها می‌شود. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی رویکرد تدریس بازی تاکتیکی و روش سنتی بر انگیزه مشارکت ورزشی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی بود. تعداد 30 نفر از کودکان پسر دارای اختلال هماهنگی رشدی شهر کرمانشاه به‌صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. سپس بر اساس نمرات پیش‌آزمون همتاسازی شده و در دو گروه 15 نفره تمرینی مدل بازی تاکتیکی و گروه تمرین سنتی قرار گرفتند. برنامه تمرینی شامل یک دوره برنامه آموزش بسکتبال بود که طی 12 هفته و هر هفته سه جلسه یک‌ساعته به دو روش سنتی و بازی تاکتیکی انجام گرفت. ابزار مورداستفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه‌ اختلال هماهنگی رشدی ویلسون (dcdq’07)، آزمون ارزیابی حرکات جنبشی کودکان هندرسون (mabc2) و ﻣﻘﯿﺎس انگیزه مشارکت ورزشی گیل (spmq) بود. نتایج آزمون‌های شاپیرو ویلک و لوین نشان‌دهنده نرمال بودن داده ها و همگنی واریانس‌ها بود. جهت تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس در نرم‌افزار spss استفاده شد (0.05> p). نتایج پژوهش نشان داد که گروه تمرینی مدل بازی تاکتیکی نسبت به گروه تمرین سنتی افزایش معناداری را در امتیازات انگیزه مشارکت ورزشی داشتند. بنابراین می‌توان گفت استفاده از روش مدل بازی تاکتیکی نسبت به شیوه سنتی تدریس باعث افزایش انگیزه مشارکت ورزشی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی می‌شود. پیشنهاد می‌شود در آموزش مهارت‌های ورزشی به کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی از رویکرد بازی تاکتیکی استفاده شود.

comparing the effectiveness of tactical game approach and traditional teaching method on Sport Participation Motivation of children with developmental coordination disorder

The aim of the present study was to compare the effectiveness of tactical game approach and traditional teaching method on Sport Participation Motivation of children with developmental coordination disorder. The method of this study was quasiexperimental with pretestposttest design. The statistical population was all 9 to 12yearold boys with developmental coordination disorder in Kermanshah city. 30 boys with developmental coordination disorder in Kermanshah city participated in the study voluntarily. Then, they were matched based on the pretest scores and divided into two fifteen peoples training groups of tactical game model and traditional teaching method. The training program consisted of a basketball training program that performed during 12 weeks and three onehour sessions per week in both traditional and tactical games groups. Assessment tools included the Wilson Developmental Coordination Disorder Questionnaire (DCDQ’07), Sport Participation Motivation Questionnaire (SPMQ) and Movement Assessment Battery for Children Test (MABC2). The results of ShapiroWilk and Levin tests showed that the data were normal and the variances were homogeneous. Analysis of covariance in SPSS 23 software was used to analyze the data (P <0.05). The results showed that the training group of tactical game model had a significant increase in Sport Participation Motivation scores compared to traditional teaching method group. Therefore, it can be said that using tactical game model compared to the traditional teaching method, increases Sport Participation Motivation of children with developmental coordination disorder. It is recommended to use tactical game approach in teaching sports skills to children with developmental coordination disorder.