اثربخشی آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر تاب‌آوری و سازگاری دانش‌آموزان با اختلال یادگیری

هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان اثربخشی آموزش راهبردهای خودتنظیمی بر تاب‌آوری و سازگاری اجتماعی دانش‌آموزان با اختلال یادگیری انجام شد. روش: این پژوهش، نیمه‌آزمایشی و طرح مورد استفاده در پژوهش حاضر، طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری در این پژوهش دانش‌آموزان با اختلال یادگیری شهر تهران در سال 1398 بودند. گروه نمونه شامل 28 نفر از دانش‌آموزان با اختلال یادگیری بودند که با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی ساده در دو گروه 14 نفری جایگزین شدند. گروه آزمایش طی 8 جلسه 50 دقیقه‌ای، هفته‌ای دو بار در جلسات گروهی آموزش راهبردهای خودتنظیمی شرکت کرد و گروه کنترل هیج مداخله‌ای دریافت نکرد. ابزار مورد استفاده در پژوهش حاضر مقیاس تاب‌آوری کانر و دیویدسون (2003) و پرسشنامه سازگاری اجتماعی بل (1961) بود. داده های به دست آمده با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چند‌متغیری در نسخه 24 نرم‌افزار بسته آماری در علوم اجتماعی تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که آموزش راهبردهای خودتنظیمی تاثیر معناداری بر تاب‌آوری و سازگاری اجتماعی دانش‌آموزان با اختلال یادگیری داشت (0.001>p). نتیجه‌گیری: آموزش برنامه راهبردهای خودتنظیمی می‌تواند تاب‌آوری و سازگاری اجتماعی دانش‌آموزان با اختلال یادگیری را بهبود بخشد؛ بنابراین، پیشنهاد می‌شود از این برنامه برای بهبود تاب‌آوری و سازگاری اجتماعی این دانش‌آموزان استفاده شود.