اثربخشی درمان خودشفقتی بر نشاط ذهنی و احساس تنهایی دانش آموزان با اختلال یادگیری

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان خودشفقتی بر نشاط ذهنی و احساس تنهایی دانش آموزان با اختلال یادگیری بود. روش این مطالعه، آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی ‌دانش آموزان دوره اول متوسطه با اختلال یادگیری شهر اصفهان در سال تحصیلی 97-1396 بود. جهت انتخاب حجم نمونه از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای استفاده شد. بر این اساس 30 دانش‌آموز (12 دختر و 18 پسر) با اختلال یادگیری به ‌روش‌ نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب و در گروه‌های آزمایش و کنترل به‌صورت تصادفی گمارش شدند. قبل از اجرای متغیر مستقل از هر دو گروه پیش‌آزمون گرفته شد؛ سپس گروه آزمایش مداخله آموزشی را در طی هشت جلسه آموزشی در طول دوماه و نیم دریافت نمود. ابزار سنجش شامل پرسشنامه مشکلات یادگیری (ldq)، مقیاس‌های نشاط ذهنی (ssv) و احساس تنهایی (sfl) بود. داده‌های به‌دست آمده توسط تحلیل کوواریانس مورد تجزیه‌و‌تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که درمان خودشفقتی بر نشاط ذهنی و احساس تنهایی دانش‌آموزان با اختلال یادگیری تاثیر معناداری داشته است (0.001>p). بدین صورت که این آموزش توانسته نشاط ذهنی دانش‌آموزان با اختلال یادگیری را افزایش و احساس تنهایی آن‌ها را کاهش دهد. با توجه به ‌نتایج پژوهش حاضر می‌توان از درمان خودشفقتی جهت بهبود نشاط ذهنی و کاهش احساس تنهایی دانش‌آموزان با اختلال یادگیری بهره برد.