اثربخشی برنامه فرزندپروری مثبت بر کم‌توجهی و بیش‌فعالی- تکانشگری کودکان مبتلا به اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی برنامه فرزندپروری مثبت بر کم‌توجهی و بیش‌فعالی تکانشگری کودکان مبتلا به اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی بود. جامعه آماری شامل تمامی کودکان مبتلا به اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی دوره دبستان شهرستان خمینی‌شهر و والدین آن‌ها در سال تحصیلی 1397-98 بود. روش از نوع نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه گواه بود. تعداد نمونه در این مطالعه 30 کودک (13 دختر و 17 پسر) بود که به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و از والدین آن‌ها جهت شرکت در پژوهش دعوت شد. والدین به‌صورت گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. گروه آزمایش مداخلات درمانی هشت جلسه‌ای مربوط به برنامه فرزندپروری مثبترا در طی دو ماه به‌صورت هفته‌ای یک جلسه 90 دقیقه‌ای دریافت نمودند. ابزارهای سنجش شامل پرسشنامه اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی کانرز فرم معلمان (cadhdq) و مقیاس درجه‌بندی مشکلات رفتاری کودکان (ویژه والدین) (cbprs) بود. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها توسط نرم‌افزار 23-spss با استفاده از روش‌های آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس صورت گرفت.نتایج نشان داد که برنامه فرزندپروری مثبتبر کم‌توجهی (0.001>p) و بیش‌فعالی تکانشگری (0.001>p) کودکان مبتلا به اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی تاثیر معنادار دارد. یافته‌های پژوهش حاضر بیانگر آن بودند که برنامه فرزندپروری مثبتبا بهره‌گیری از روش‌های فرزندپروری بهنجار و اصول ارتباطی مناسب به‌عنوان یک روش کارآمد جهت کاهش کم‌توجهی و بیش‌فعالی تکانشگری کودکان مبتلا به اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی مورد استفاده قرار گیرد.

Effectiveness of positive parenting program on attention deficiency and hyperactivity-impulsivity of children with Attention Deficit and Hyperactivity Disorder

The present study was conducted aiming to determine the effectiveness of positive parenting program on attention deficiency and hyperactivityimpulsivity of the children with Attention Deficit/Hyperactivity Disorder (ADHD). The statistical population of the present study included all the children with ADHD at the primary level in Khomeini Shahr Town and their parents in academic year 201819. The research method of the present study was quasiexperimental with pretest, posttest, and control group design. The sample size of the study included 30 children (13 girls 17 boys) who were selected through nonrandom available sampling method and their parents were invited to take part in the study. The parents were replaced into experiment and control groups using random sampling method. The experiment group received eight ninetyminute sessions of therapeutic interventions based on positive parenting program once a week for two months. The tools included Attention Deficit Hyperactivity Disorder Questionnaire, Teachers’ Conner’s Form (Brook and Clinton, 2007) and Conners’ scale of grading behavioral problems for parents (Goyette, Conners, Ulrich, 1978). Data analysis was conducted via SPSS23 through descriptive statistics and ANCOVA method. The results showed that positive parenting program significantly influences attention deficit (p<0.001) and hyperactivityimpulsivity (p<0.001) of the children with ADHD. The findings of the present study indicate that positive parenting program using normal parenting methods and appropriate communication principles should be used as an effective method to reduce attention deficit and hyperactivityimpulsivity in children with ADHD.