اثربخشی ارتقای کیفیت زندگی بر رضامندی زوجیت والدین دارای کودک مبتلابه دیابت نوع یک و میزان هموگلوبین گلیکوزیله کودک

هدف: این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی ارتقای کیفیت زندگی بر رضامندی زوجیت والدین دارای کودک مبتلابه دیابت نوع یک و میزان هموگلوبین گلیکوزیله کودک انجام شده است. روش‌: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی و با بهره‌گیری از طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل است. نمونه آماری بالغ بر 30 خانواده دارای فرزند مبتلابه دیابت و کودکان آن‌ها بودند که به روش نمونه‌گیری در دسترس از انجمن دیابت ایران انتخاب‌شده و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش طی 10 جلسه 2 ساعته تحت آموزش برنامه ارتقای کیفیت زندگی قرار گرفتند. به‌منظور گردآوری داده‌ها از پرسشنامه رضامندی زوجیت افروز (1388) و آزمایش خون کودک استفاده شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار spss و به روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره صورت پذیرفت. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که میانگین پس‌آزمون نمرات رضامندی زوجیت در دو گروه آزمایش و کنترل با یکدیگر تفاوت معنادار داشته و میانگین نمرات گروه آزمایش به‌صورت معناداری بیشتر از گروه کنترل بوده که این امر نشان می­دهد برنامه ارتقای کیفیت زندگی بر رضامندی زوجیت والدین کودک مبتلا تاثیر مثبت داشته است. بیشترین و کمترین اندازه اثر مربوط به رضایت زناشویی (اندازه اثر= 74) و اوقات فراغت (اندازه اثر= 33) بوده است. میانگین پس‌آزمون نمرات هموگلوبین گلیکوزیله در دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنادار نداشت بنابراین این برنامه در کاهش میزان متوسط قند سه‌ماهه کودک تاثیری نداشته است. نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد آموزش برنامه ارتقای کیفیت زندگی به‌طور معنی‌داری در بالا بردن رضامندی زوجیت والدین دارای کودک مبتلابه دیابت تاثیر داشته و لذا به‌منظور ارتقای کیفیت زندگی و بهبود روابط همسران در این خانواده­ها توصیه می‌شود لیکن با توجه به عدم تاثیر این مداخله بر متوسط قند خون کودک به نظر می­رسد مداخلات آموزشی در این زمینه موثرتر باشد.