اثربخشی آموزش حل‌مسالۀ خلّاقانه بر رضایت از زندگی و سازگاری اجتماعی دانش‏آموزان پسر تیزهوش

پژوهش حاضر  با هدف ارزیابی اثربخشی آموزش حل‏مساله خلّاقانه بر رضایت از زندگی و سازگاری اجتماعی دانش‌آموزان پسر تیزهوش انجام شد. این پژوهش به شیوۀ نیمه آزمایشی و با طرح پیش‏آزمون پس‏آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعۀ آماری 452 نفر از دانش‌آموزان دبیرستان‏های دورۀ اول متوسطه استعدادهای درخشان پسرانه شهر اردبیل بود. نمونۀ آماری این پژوهش 46 نفر از دانش‌آموزان پسر مشغول  به تحصیل در دبیرستان‌های دورۀ اول متوسطه استعدادهای درخشان شهر اردبیل بودند که به روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای  انتخاب و در دو گروه 23 نفری جایگزین شدند. ابزارهای پژوهشی آزمون ماتریس‏های پیش رونده ریون (1938) و آزمون هوش استنفورد–بینه–تهران (افروز و کامکاری،1390)، آزمون رضایت از زندگی هوبنر(2001) و آزمون سازگاری اجتماعی بل(1962) بود.  شرکت‏کنندگان گروه آزمایش طی 13 جلسه (هر جلسه 75 دقیقه) در برنامۀ آموزش حل‏مسالۀ خلّاقانه شرکت کردند. به منظور کنترل اثر پیش‌آزمون‌ها، داده‌ها با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیری مانکوا تحلیل شد.نتایج نشان داد که در خرده مقیاس‏های رضایت عمومی از زندگی، رضایت از دوستان، رضایت از محیط، رضایت از خود، سازگاری اجتماعی و سازگاری عاطفی بین میانگین نمرات گروه آزمایش و گواه تفاوت معناداری وجود دارد. بر اساس نتایج این پژوهش استفاده از برنامۀ آموزش حل‌مساله خلّاقانه به منظور بهبود رضایت از زندگی و سازگاری اجتماعی برای دانش‏آموزان تیزهوش توصیه می‌شود.