پیش‌بینی امید به زندگی بر اساس خودکارآمدی و سازگاری عاطفی، اجتماعی و آموزشی در دانش‌آموزان آهسته‌گام دبیرستانی

پژوهش حاضر با هدف پیش‌بینی امید به زندگی دانش‌آموزان آهسته‌گام بر اساس خودکارآمدی و سازگاری عاطفی، اجتماعی و آموزشی انجام شد. این پژوهش از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل همه دانش‌آموزان آهسته‌گام دبیرستانی (15 تا 18 ساله) شهر تهران بود که از بین آنان 90 دانش‌آموز با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. همه آنها مقیاس امید میلر (1988)،پرسشنامه خودکارآمدی شرر، مادوکس، مرکندانت، پرتیس دون، جاکوبز و راجرز (1982) و پرسشنامه سازگاری دانش‌آموزان دبیرستانی سینها و سینگ (1993) را تکمیل کردند. داده‌ها با استفاده از روش تحلیل رگرسیون گام به گام تحلیل شدند. نتایج نشان داد که خودکارآمدی و سازگاری عمومی، عاطفی، اجتماعی و آموزشی با امید به زندگی ارتباط مثبت و معنادار دارد. خودکارآمدی و سازگاری عمومی، عاطفی، اجتماعی و آموزشی توانستند 45 درصد از واریانس امید به زندگی دانش‌آموزان آهسته‌گام را پیش‌بینی کنند و خودکارآمدی بیشترین نقش را در پیش‌بینی امید به زندگی داشت.بنابراین، متغیرهایی مانند خودکارآمدی و سازگاری عاطفی، اجتماعی و آموزشی در پیش‌بینی امید به زندگی نقش حیاتی دارند.