نقدی بر نظریه تجلی در بهاییت

نظریه تجلی در زمره تاثیرات یا تقلیداتی است که بهاییت از عرفان داشته است. طبق تعالیم آیین بهاییت، عالم هستی از سه مرتبه تشکیل شده است؛ عالم حق، عالم امر و عالم خلق. منظور از عالم حق ذات باری تعالی است که غیب مکنون است و از شدت تنزه هیچ ارتباطی با عالم هستی ندارد. در نظریه تجلی، برای رفع نیاز عوالم دیگر به ذات حق واسطه‌ای به نام مظهر امر در نظر گرفته می‌شود که محل تجلی اسمای الاهی است. پیامبران اولوالعزم مصداق این واسطه هستند که حقیقتی واحد دارند و آخرینشان، بنا به اعتقاد بهاییان، میرزا حسینعلی نوری (بهاءالله) است. با توجه به خصایصی که برای مظهر امر نام برده می‌شود نظریه تجلی سر از الوهیت و حلول و اتحاد درمی‌آورد. این پیامدها از نظر فلسفه اسلامی باطل است. در این مقاله می‌کوشیم ارکان و پیامدهای نظریه تجلی را با توجه به دیدگاه اندیشمندان مسلمان نقد و بررسی کنیم.

A critical survey on the theory of Tajalli in Baha'i Faith

In accordance with the teachings of the Baha'i Faith, universe is composed of three stages: the universe of right, the universe of affair and the universe of creation.  The purpose of the universe of right is God. God in his universe is the divine hidden being and has nothing to do with the other universe because of his transcendental being. According to the theory of Tajalli, we need an intermediate to compensate the being of God in other universes. This intermediate is called the symbol of affair and crystallized in Major Prophets like Abraham, Jesus, Muhammad, and _according to Baha'i faith_ Bahaullah. The theory of Tajalli leads finally to unity with god. These outcomes are rejected in Islamic philosophy.This paper is an attempt to analyze the elements and outcomes of the theory of Tajalli and finally to prove that this theory is void and wrong. The authors have used the ideas of Islamic theologians, philosophers and mystics during this work.