خوانش روایت‌شناسانه از قصص قرآنی؛ جزء‌پژوهی قصهٔ موسی و خضر

قرآن در مقام متنی وحیانی و روشنگر همواره مدعی این بوده است که با توسل به شیوه‌های گوناگونِ کلامی، مومنان را از پیچ‌وخم‌های زندگی آگاه کرده، آنها را به سوی خیر و صلاح راهنمایی می‌کند. در این میان قصه‌گویی از جمله ابزارهایی است که راه‌گشای انتقال معنا به مخاطبان بوده است. حال اگر بر این بخش از آیات قرآنی توجه و تاملی روایت‌شناسانه و ادبی صورت گیرد، قطعاً مخاطبان را با لایه‌هایی از معنا مواجه می‌کند که ظرایفش پیش‌تر از نگاه‌ها دور مانده بود. این مقاله در صدد است به روش توصیفی‌تحلیلی و با جمع‌آوری اطلاعات به روش کتاب‌خانه‌ای، با تاملی در رویکرد روایت ‌شناسانه و ترسیم مدلی از عناصر یک روایتِ منسجم، بررسی جزء‌پژوهانه درباره قصهٔ موسی و خضر انجام دهد و دریابد که چنین چشم‌اندازی ما را به چه سطحی از معنا هدایت می‌کند.

narratological reading of quranic stories; a case study of the story of moses and khidr

the quran, as a revelatory and enlightening text, has always claimed that by resorting to various theological methods, it informs believers about the twists and turns of life and guides them toward goodness. meanwhile, storytelling has been one of the path-breaking tools for conveying meaning to the audience. suppose this part of the quranic verses is paid attention to and a literary and narratological reflection is made. in that case, it will definitely confront the audience with layers of meaning whose subtleties were previously hidden from the eyes. using the descriptive-analytical method and library sources, this article intends to conduct a case study about the story of moses and khidr by reflecting on the narratological approach and drawing a model of the elements of a coherent narration. it also tries to discover what level of meaning such a perspective leads us to.