بررسی همگرایی ادیان با تاکید بر «استصحاب احکام شرایع گذشته»

بحث «استصحاب احکام شرایع گذشته» یکی از فروعات بحث استصحاب و یکی از مباحث اصول عملی است که بیشتر در مباحث انتهایی آن و در قالب یکی از شبهات استصحاب مطرح شده است. پرسش اساسی این است که: اگر حکمی در شریعت گذشته (مثل شریعت حضرت موسی (ع) یا عیسی «ع») وضع شده و یقین به نسخ آن در شریعت بعدی (مثل شریعت اسلام) نداشتیم، آیا امکان استصحاب آن حکم در شریعت بعدی وجود دارد یا خیر؟ ثمرۀ این بحث از این لحاظ در فقه و اصول کم‌رنگ می‌شود که هرچند قائل به استصحاب احکام شرایع سابق نباشیم، می‌دانیم که برخی از این احکام در شریعت اسلام موجودند و علی‌رغم این ثمره اندک، آثار این بحث در تاریخ و کلام دیده می‌شود. بر این مبنا، در این مقاله ادله موافقان و مخالفان، و همچنین محققان از اصولیان در این خصوص بررسی شده است.

A Study of the Convergence of Religions with a Focus on “Continuity of the Jurisprudential Rulings of Past Religions”

The problem of the “continuity (istiṣḥāb) of the jurisprudential rulings of past religions” is an ancillary issue under istiṣḥāb. It is a problem in practical principles of jurisprudence, which is discussed at the end of the section on “continuity” in terms of an objection. The main question is: if a jurisprudential ruling was legislated in a past religion (such as that of Moses or Jesus), and we are not certain whether it was abrogated or abolished in the next religion, then is it possible to apply the principle of continuity here? The issue is not much consequential in Islamic jurisprudence and its principle in that even if we reject the continuity of the rulings of past religions, we know that some of these rulings still exist in Islam. In spite of such an insignificant consequence, its consequences can be seen in history and theology. In this paper, we consider arguments presented by proponents and opponents as well as prominent scholars of the principles of jurisprudence.