برابر خوانی هایدن وایت و گرین بلات در خوانش متون سیاسی

درک رابطه متقابل تاریخ و ادبیات از دیرباز مدنظر بزرگان عرصه سخنوری بوده است. رد این رابطه را می‌توان در نوشتارهای افلاطون و ارسطو یافت. از 1980 با پیدایش نو تاریخ‌گرایی دو بودگی بین تاریخ و ادبیات که از زمان ارسطو به بعد شیوه غالب اندیشه بوده، فروریخت و با نظریات هایدن وایت و گرین بلات که از منظری متفاوت به تاریخ و ادبیات می نگریستند پیوند دوسویه این دو مطرح شد. هایدن وایت از سکوی زبان به تاریخ می‌نگرد و اعتقاد دارد واقعیت تاریخی همیشه از طریق روایت‌هایی ساخته می‌شوند که آنها را تاریخ‌دانان برساخته اند. برای گرین بلات متون ادبی ابزار قدرت هستند که قابلیت های لازم را برای نمایش کنش های اعمال قدرت و نیز مقاومت در برابر قدرت‌ به آنها می دهد. در برابر خوانی تاریخ و ادبیات، نو تاریخ‌ گرایی، روابط مربوط به قدرت را به‌عنوان مهم‌ترین زمینه هر متن قلمداد می‌کند و به متن ادبی به‌عنوان فضایی برای نمایش روابط مربوط به قدرت و تعامل گفتمان های مختلف می‌نگرد. از این منظر نقد ادبی جدید افقی جدید فراروی متون سیاسی قرار می دهد به نحوی که برای تحلیل قدرت سیاسی می توان از ابزارهای نقد ادبی همچون استعاره، مجاز، کنایه، آیرونی و  همچنین شگردها و تمهیدات روایی سود جست.

Comparing Hayden White and Stephen Greenblatt in Reading

Understanding the mutual relationship between history and literature has always been significant for men of letters. This relationship can be traced back to the writings of Plato and Aristotle. With the emergence of New Historicism in the 1980s, the duality between history and literature, which was the dominant mode of thought since Aristotle, collapsed and with the theories of Hayden White and Greenblatt, who viewed history and literature in a new light, the reciprocal relation of the two was proposed. Hayden White looks at history through the lens of language and believes that historical facts are made through narratives constructed by historians. To Greenblatt, literary texts are tools of power and this gives them the capacity to display the acts of imposing power and resisting it. Connecting history and literature, New Historicism holds power relations as the most important background to a text and regards the literary text as a space for the manifestation of power and the interaction of different discourses. Thus, modern literary criticism puts political texts in a new perspective which allows for political power to be analyzed by means of the tools of literary criticism such as metaphor, metonymy, irony and narrative techniques.