اومبرتو اکو و بنیان نشانه‌شناختی تاویل

اومبرتو اکو با الهام از نگرش‌های زبان‌شناختی یلْمْسلف و تاثیرپذیری از پرس در باب وجه تفسیری نشانه، که حاصل تاملات وی در باب معناپردازی نامحدود است، کوشیده است با  تکیه بر روش‌شناسی ساختگرا  و پراگماتیسم آمریکایی نظرات بدیعی در باب چگونگی تاویل متن به‌دست ‌دهد. او با طرح موضوع «بنیان‌های نشانه‌شناختی تاویل» نشان می‌دهد که تاویل به مثابه امری تلقی می‌شود که از تعامل خواننده و متن شکل می‌گیرد؛ به همین دلیل تاویل الزاماً در محدوده نیّت مولف باقی نمی‌ماند و از آن فراتر می‌رود. بر این اساس مقاله حاضر می‌کوشد ضمن بررسی خاستگاه‌های نظری اندیشه اکو، استدلال‌های وی را در این باره بررسی و تحلیل کند. در این بررسی مشخص می‌شود که تاویل اصیل در برابر تاویل نابه‌هنجار که اساساً مستلزم خوانشی سوژه‌محور است ناشی از نوعی آزادی در عین محدودیت است؛ به بیانی سرراست‌تر، متن بر اساس قابلیت‌های نشانه‌شناختی خود، خواننده را در مسیرهای مشخصی از جریان تاویل پیش‌ می‌برد؛ مسیرهایی که می­توان با مطالعه نشانه‌شناختی اثر آن‌ها را پیش‌بینی و تبیین کرد