انسان خود شکوفا؛ بررسی تطبیقی شخصیت در پیر چنگی و شعبده‌ باز نتردام بر اساس کهن الگوهای یونگ و الگوی روانشناسی آبراهام مزلو

داستان پیر چنگیاز مثنوی مولوی حکایتی به نظم با مضامین عرفانی است که در دفتر اول این اثر ادبی آمده است. بین این داستان و داستان شعبده باز نتردام نوشته آناتول فرانس نویسنده فرانسوی شباهت های بسیاری از نظر محتوا و شکل وجود دارد. شخصیت اصلی این داستان، شعبده بازی به نام «بارنابا» از جهات بسیاری به شخصیت اصلی داستان پیر چنگی شباهت دارد. در این مقاله که به روش کتابخانه ای و تحلیل محتوا انجام گرفته است سعی شده تا با بهره گیری از کهن‌الگوهای یونگ به‌ عنوان بن‌مایه ناخوداگاه در بررسی و مقایسه تطبیقی این دو شخصیت و نیز بر اساس اصول روانشناسی انسانگرایانه آبراهام مزلو برای ارائه الگویی از یک انسان خودشکوفا خوانشی تطبیقی و انتقادی انجام گیرد. همچنین با طرح این سوال که قهرمانان این دو داستان تا چه حد منطبق بر ویژگی های ارائه‌شده توسط مزلو برای افراد خودشکوفا بوده اند به این مساله بپردازیم که نقش و جایگاه جامعه و جهان بینی حاکم بر آن به عنوان امری موثر در تحول روحی و روانی انسان‌ها تا چه حد در مورد شخصیت های این دو داستان مصداق دارد و اینکه در نهایت پیر چنگی توانسته با پا گذاشتن بر هوای نفس خود موجبات رضای خداوند را جلب کند یا خیر؟؛ یا شعبده باز توانسته به چه میزان از تعالی روحی در توجه به معنویات نائل شود؟!