بررسی ‌‌فرایندهای واجی ‌گویش شمالی زبان تالشی (گونه‌ عنبرانی)

تالشی از زبان‌های ایرانی نو و متعلق به شاخه شمال غربی زبان‌های ایرانی است. از نظر ویژگی‌های گویشی و محدوده جغرافیایی به سه گویش شمالی‌، مرکزی و جنوبی تقسیم می‌شود و به دلیل حفظ ویژگی‌های زبانی دوران باستان و میانه و نیز قرار گرفتن در زمره‌ زبان‌های در خطر‌، اهمیت ویژ‌ه‌ای در مطالعات گویش‌شناسی دارد. در مقاله حاضر پربسامدترین فرایندهای واجی تالشی شمالی (گونه عنبرانی)، طی تحول از ایرانی باستان و در مقایسه با فارسی نو بررسی شده‌است. از جمله این فرایندها حذف واکه‌ پایانی،‌ افراشتگی، مرکزی‌شدگی، حذف کشش، تضعیف یا نرم‌شدگی و تقویت یا سخت‌شدگی است. ‌داده‌های گویشی به ‌روش میدانی و بر پایه‌ اطلاعات نگارنده که خود گویشور این گونه‌ زبانی است و نیز مصاحبه با گویشوران بومی گردآوری شده‌است‌. داده‌های ایرانی باستان و فارسی میانه به روش کتابخانه‌ای‌ گردآوری شده‌است. اگر ‌واژه‌هایی در اسناد مکتوب ‌وجود نداشت و یا دسترسی به ‌آنها ممکن نبود، به ناچار بازسازی شده‌اند.