فعل در گویش کتولی

کتولی شرقی ‌ترین گویش زبان مازندرانی است که علاوه ‌بر تفاوت در برخی واژگان، از نظر ساخت ‌های فعلی نیز در پاره ‌ای موارد همچون ساخت ماضی استمراری، پیشوند و شناسه ‌های افعال ماضی و مضارع  تفاوت‌هایی با زبان مازندرانی دارد. در پژوهش حاضر، به بررسی ماده‌ها، شناسه ‌ها و ساخت های فعلی، مصدر، صفت فاعلی و مفعولی و همچنین شکل معلوم و مجهول فعل در گویش کتولی پرداخته شده‌است. در این گویش، فعل بر پایۀ دو ماده ماضی و مضارع ساخته می‌شود. فعل مضارع دارای سه ساخت اخباری، التزامی و مستمر، و فعل ماضی نیز دارای ساخت های ساده، استمراری، مستمر، نقلی، التزامی و بعید است. همچنین در گویش کتولی، شکل مجهول به ‌صورتی که در زبان فارسی وجود دارد، معمول نیست و تمایل گویشوران بیشتر به استفاده از ساختار معلوم است. ویژگی ‌های مهم دستگاه فعلی در گویش کتولی که در بررسی ‌های زبانی حائز اهمیت است، عبارت ‌اند از: نبود زمان ماضی نقلی به سیاق معمول در زبان فارسی و استفاده از ماضی ساده به ‌جای آن، عدم استفاده از پیشوند در ساخت فعل مضارع اخباری، استفاده از مادۀ ماضی kœrd در ساخت ماضی استمراری و برخی ویژگی های دیگر که در این مقاله به آ نها پرداخته شده‌است.

verb in katouli dialect

katouli is regarded as the most eastern dialect of the mazandarani language that in addition to some differences in words, is different from mazandarani to some extent in verbal constructions such as continuous preterit construction and the infinitives used in past and present verbs. in the present study, verbal stem, personal ending and constructions, infinitive, subject and object adjectives as well as active and passive forms have been investigated in katouli dialect. in this dialect, verb is based on the past and present stems. the present verb has indicative, subjunctive and continuous constructions, and the preterit verb also has simple, continuous, progressive, present perfect, subjunctive and past perfect constructions. in katouli dialect, the passive form also is not common as it exists in persian language and the informants prefer using the active structure. the main characteristics of the verb in katouli dialect which is important in language studies include: lack of present perfect tense as it is common in persian and using simple past instead of it, not using prefix in present indicative verb construction, using the past stem of kœrd in past continuous construction and some other characteristics which are mentioned in this paper.