نامۀ فارسی یهودی دندان اویلیق2

در این پژوهش به ترجمه و بررسی نامه‌ای فارسی یهودی به نام دندان اویلیق2 (با شکل کوتاه du ii) پرداخته شده‌ است. این نامه احتمالا از سدۀ 3 هجری (9 میلادی) است و افزون بر اهمیت درونمایه، برخی ویژگی‌های زبانی بسیار مهمی دارد که در متون فارسی نوشته شده به خط عربی عموما یافت نمی‌شود. از جملۀ این ویژگی‌ها استفاده از حرف ربط kū و ساخت التزامی‌کهن(دورۀ میانه زبان فارسی) است. در مقالۀ حاضر، این نامه ترجمه و ویژگی‌های زبانی کهن آن تماما بررسی شده‌ و با ویژگی‌های متون فارسی کهن(به خط فارسی - عربی) و برخی ترجمه‌های کهن قرآنی (به‌ویژه قرآن قدس) سنجیده شده‌ است. ویژگی‌های مذکور نشان‌دهندۀ مرحله تحول زبان از فارسی میانه به فارسی نو (فارسی‌دری) است. ترجمۀ این پژوهش تفاوت‎‌های بسیاری با ترجمۀ پیشین به انگلیسی و چینی دارد و این ناشی از تفاوت در درک صرفی و دستوری ما از واژه‌ها و ساختار متن است.