تعیین کننده های ظرفیت سیاست گذاری در بخش دولتی ایران: یک مطالعه ترکیبی

ظرفیت سیاست گذاری به مفهوم توانایی دولت در توسعه یا ایجاد «گزینه های خط‌مشی با کیفیت» با استفاده از ترکیب و بهره‌برداری از منابع نهادی و سازمانی به منظور دستیابی به اهداف است. هدف از ارتقای ظرفیت سیاستگذاری، کمک به دولت برای شناسایی هوشمندانه مسائل ملی، تنظیم دستورکارهای قوی، تدوین و اجرای خط‌مشی های اثربخش است. در این تحقیق با اتکا به طرح تحقیق ترکیبی اکتشافی، ابتدا اجزا و عناصر مقوله ظرفیت سیاست گذاری در قوه مجریه کشور از طریق مصاحبه با خبرگان دولت دهم و یازدهم (تعداد 10 نفر) شناسایی شد و سپس از آنها خواسته شد تا تعیین کننده های اصلی ظرفیت سیاست گذاری را بیان کنند. بر اساس راهبرد داده بنیاد، متن مصاحبه ها چندین بار مرور شد و مفاهیم زیادی به‌عنوان تعیین کننده ظرفیت سیاست گذاری شناسایی شد که در چندین فرآیند رفت و برگشتی، این مفاهیم در چهار مقوله «عوامل نهادی»، «قابلیت های سیاست گذاری»، «زیرساخت های سیاستگذاری» و «تعاملات محیطی مشارکت جویانه» دسته بندی شد. در مرحله دوم، مدل اکتشافیِ فاز کیفی از طریق توزیع پرسشنامه در چند وزارتخانه آزمون شد. نتایج حاصل از تحلیل عاملی تاییدی و مدل های رگرسیونی در قالب مدل‌سازی معادلات ساختاری در نرم افزار amos graph 18 حاکی از برازش مدل با داده های مشاهده شده است.

Policy making Capacity Determinants in the Public Sector of Iran: A mixed Study

Policy capacity is defined as the ability of the government to develop or create quality policy options by combining and exploiting institutional and organizational resources to achieve goals. The goal is to improve policy capacity, help the government to intelligently identify national issues, set up strong agendas, and formulate and implement effective policies. In this research, based on the exploratory mixed method research, firstly, the components and elements of the policymaking capacity within the executive branch of the country were first examined through interviews with government officials of the tenth and eleventh cabinet and then they were asked to express the key determinants of policy capacity. According to the grounded theory, the text of the interviews was reviewed several times and many concepts were identified as determinant of policy capacity. In several reciprocating processes, these concepts were identified in four categories: institutional factors, policy capabilities policymaking infrastructures and participatory environmental interactions. In the second phase, the qualitative exploratory model was tested through a questionnaire in several ministries. The results of confirmatory factor analysis and regression models in the form of structural equation modeling in AMOS graph 18 indicate that the model is fitted with observed data.