مطالعه الگوی راهبردی نظام تبلیغ فرهنگی جمهوری اسلامی ایران

برنامه‌ها و اقدامات کشورهای پیشرفته، در حوزه «تبلیغ فرهنگی» با برخی از آموزه‌های دینی و هنجارهای فرهنگی ما سازگار نیست و مطالعه «الگوی راهبردی نظام تبلیغ فرهنگی جمهوری اسلامی ایران» ضرورتی مضاعف دارد. این در حالی است که با گذشت چهار دهه از عمر پربرکت نظام جمهوری اسلامی ایران، چنین الگویی تدوین نشده و این فقدان می‌تواند باعث کاستی در برخی از شئونات نظام فرهنگی و جزیره‌ای عمل کردن بازیگران عرصه تبلیغ فرهنگی در این حوزه باشد. هدف کلی این تحقیق؛ «مطالعه الگوی راهبردی نظام تبلیغِ فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، متناسب با فرهنگِ انقلاب اسلامی» است که دربرگیرنده ابعاد، مولفه‌ها و مفاهیمِ شاخص نظام مذکور و چگونگی ارتباط بین آن‌ها است. این تحقیق «پژوهشی توسعه‌ای» است و از میان روش‌های «پژوهش ترکیبی» از نوع «اکتشافی» است. در این تحقیق نشان داده شده است که مفهوم کانونی در آثار و بیانات ولایت فقیه در حوزه تبلیغ فرهنگی؛ «تبلیغ با هدف اعتلای فرهنگی کشور و براساس خودباوری» است و توصیه عملیاتی این تحقیق برای سیاست‌گذاران فرهنگی کشور این است که اهتمام و رویکردهایِ اصلی ناظر به «تبلیغ فرهنگی» در این عرصه، لازم است متکی بر مبانی و آموزه‌های دینی و بهره‌مند از الگوی راهبردی بومی ارائه‎شده، باشد.

Study of the Strategic Model of Islamic Republic of Iran’s Cultural Promotion System

What developed countries in the field of “cultural promotion” have experienced is not compatible with a number of our Islamic rules and cultural notions and norms. This is why it is doubly critical to design and present a “strategic model for the system of cultural promotion within the Islamic Republic of Iran.” Although the life of the Islamic Republic of Iran is nearly as long as four decades, such a model is yet to be drafted. This void not only may lead to insufficient policies but it can also encourage the players of the cultural domain to act as faroff islands. Thus this research mainly focuses on the lack of a codified strategic model for the “country’s system of cultural promotion.” Accordingly, the general purpose of this research is to “design a strategic model for the cultural promotion system of the Islamic Republic of Iran.” Such a model should include the components, categories and important concepts of the system and the way they interact and communicate among themselves. This is a “developmental research,” where among “mixed methods of research,” the “exploratory type” and “plan data gathering instruments” are utilized. Our study shows that the central concept in the works and words of the Guardian Jurist (valie faqih) i.e., the supreme leaders in the field of cultural promotion revolves around “promoting with the aim of elevating the country’s culture based on selfassurance.” Our results suggest that the country’s policy makers shall ground the focus of efforts and approaches in the field of “cultural promotion” on religious principles and teachings, informed by a native strategic model.