مدیریت راهبردی قراردادهای نفتی مشارکت در تولید در چارچوب دو مدل مخاطرات اخلاقی و انتخاب نامناسب

یکی از روش های جذب سرمایه گذاری خارجی و توسعۀ میادین در صنعت نفت شیوۀ قراردادی مشارکت در تولید می‌باشد. هدف مقاله حاضر امکان سنجی اقتصادی استفاده از این نوع قراردادی در آیندۀ صنعت نفت کشور می‌باشد. لذا درصدد بررسی بهینگی اقتصادی قراردادهای نفتی مشارکت در تولید از دیدگاه تئوری قراردادها و در چارچوب دو مدل مخاطرات اخلاقی و انتخاب نامناسب است. نتایج به‌دست‌آمده از این بهینه یابی نشان می دهد که قراردادهای مشارکت در تولید در موقعیت بهینۀ اول هر دو مدل قرار نخواهند داشت. همچنین درخصوص موقعیت بهینۀ دوم، با توجه به ویژگی‌های خاص قراردادهای مشارکت در تولید و شرکت های بزرگ ‏نفتی طرف قرارداد ایران، نشان خواهیم داد که این قراردادها در دو مدل مخاطرات اخلاقی و انتخاب نامناسب دارای شرایط قرارداد بهینه در موقعیت بهینۀ دوم می‌باشند. با توجه به این نتایج، اثبات خواهیم کرد که قراردادهای مشارکت در تولید به لحاظ اقتصادی بهینه هستند و لذا بکارگیری این قراردادها به عنوان قالب پیشنهادی ایران به منظور عقد قراردادهای اکتشاف، بهره برداری و توسعه در بخش بالادستی صنعت نفت و گاز کشور به لحاظ اقتصادی بلامانع می باشد.